Mijn schrijfvriendinnen Femke en Ismay zijn al langer fan van de Kronieken van de Onderwereld en mede door hun aanstekelijke enthousiasme liet ik me laatst verleiden om aan de boekenserie over de Schaduwjagers te beginnen. Nu moet ik zeggen dat ik niet bepaald in het fantasyboekengenre zit. Eerdere pogingen die ik deed om dit eerste deel in de reeks te lezen, draaiden altijd op niets uit. Het eerste hoofdstuk wist me nooit helemaal in te pakken. De verhalen waaraan Femke en Ismay schrijven en die ik heb gelezen, deden me desondanks doen inzien dat ik het genre toch zeker wel aantrekkelijk vind en dus werd het voor mij de hoogste tijd om het eerste deel van de Schaduwjagerswereld nogmaals te proberen.

Clary’s leven verandert drastisch wanneer ze in een club getuige is van een moord. Drie getatoeëerde jongeren met vreemde wapens vermoorden een andere jongen. Het vreemde aan de hele zaak is dat de vermoorde jongen in het niets verdwijnt en dat zij de enige is die de drie geheimzinnige jongeren kan zien. De jongeren zijn net zo verbaasd als Clary en vertellen haar dat ze Schaduwjagers zijn: het is hun taak om demonen op aarde te vermoorden en mensen te beschermen. Dan verdwijnt Clary’s moeder en wordt Clary zelf bijna vermoord door een demon. Samen met Jace, een van de Schaduwjagers, ontdekt ze de waarheid over haar verleden en een verschrikkelijk gevaar dat de aarde en de wereld van de Schaduwjagers bedreigt.

Voordat ik begon met lezen, keek ik de eerste aflevering van de tv-serie die op het boek gebaseerd is, puur zodat het mij als fantasynoob zou helpen om de eerste hoofdstukken goed te kunnen begrijpen en visualiseren. Echter kwam ik al snel tot de conclusie dat in ieder geval de eerste aflevering van de serie erg afwijkt van het boek. Clary is in de tv-serie ouder, Isabella aardiger en de ontdekking gaat heel anders en naar mijn idee geleidelijker. De beelden die ik zo gevormd had van de personages waren heel anders doen hoe de personages in het boek op me overkwamen.

Het eerste wat mij in het boek opviel (en wat ik niet van contemporaryboeken gewend ben) is dat dit boek in de derde persoon geschreven is. Dat maakte dat ik soms even de draad kwijtraakte over wie er bijvoorbeeld aan het woord was. Vanuit de eerste persoon en dan het liefst vanuit Clary had ik vermoedelijk meer kunnen genieten, zodat ik iets meer een inkijkje in haar hoofd zou hebben kunnen nemen.

De reactie van Clary op het hele gebeuren vond ik namelijk niet overtuigend. De afspeelduur van het boek is twee weken en in die twee weken lijkt Clary het volkomen normaal te vinden dat haar gewone tienerleventje verandert naar een heel fantasierijk bestaan. Ze paste zich naar mijn mening net iets te makkelijk aan en dat vond ik ook voor Simon gelden, die eveneens niet heel erg van slag lijkt te zijn door het feit dat vampiers bijvoorbeeld echt bestaan.

Verder werd er veel met mythische termen gegooid die ik niet altijd evengoed kon visualiseren. De Stille Broeders zag ik bijvoorbeeld niet echt voor me en ook had ik in eerste instantie niet door dat demonen gedood konden worden door zonlicht.

Maar hoewel ik misschien negatief klink, maakte de rest van het boek dat alles meer dan goed. Het zat vol spanning, avontuur en hoop mindfucks. Vooral het einde kwam uit een verrassende hoek en zorgde ervoor dat ik onwijs benieuwd raakte naar het volgende deel in deze serie.

Liefs,
Nienke

Kende jij deze boekenreeks al?