Als je je ook maar enigszins bezighoudt met de nieuwste YA-boeken, heb je Schildpadden tot in het oneindige ongetwijfeld langs zien komen. Ik heb me bij de verschijning van dit boek geprobeerd te behoeden voor recensies en samenvatting over het boek, omdat ik er compleet zonder verwachtingen of met andere meningen in wilde gaan. Ik had, toen ik begon met lezen, nog altijd geen flauw benul waarover het boek zou gaan en vond de titel maar vreemd.

De 16-jarige Aza heeft last van dwanggedachten. Aza volgt al jaren therapie, maar neemt haar medicijnen niet regelmatig in. Haar beste vriendin Daisy schrijft fanfiction over Starwars. Aza is hierin, zonder dat ze dit weet, een belangrijke verhaalpersoon. Als een miljardair verdwijnt, neemt Aza, onder aanvoering van Daisy, contact op met zijn zoon. Zij zaten als kinderen in een rouwverwerkingsgroep, omdat beiden een ouder hebben verloren. De twee hopen hierdoor de gouden tip te vinden en daarmee het vindersloon te krijgen. 

Als je mij niet verteld had dat John Green dit boek geschreven had, had ik het waarschijnlijk zonder al te veel moeite kunnen raden. Het was een typerend John Green boek en het had op het eerste gezicht alles wat zijn vorige boeken ook hadden: een liefdesverhaal, met een mysterieus randje en een hoofdpersonage dat kampt met mentale problemen als angst en onzekerheid.

Het karakter van Aza is erg gecompliceerd, maar is desondanks wel enigszins geloofwaardig. Toch vond ik het hele verhaal rondom haar vriendschap met de miljardairszoon, Davis, een stuk minder geloofwaardig. De twee houden er een aparte vorm van een relatie op na, waarin Aza vooral angstig is en Davis onzeker over Aza's beweegredenen.

Davis houdt online een blog bij waarop hij stukken schrijft naar aanleiding van literaire gedichten. Deze blogstukken wisten mij niet te boeien en ik betrapte mezelf erop dat ik soms over de pasasseges heen las om het 'normale' verhaal verder te kunnen lezen. Ook de referenties naar Star Wars zijn geloof ik compleet aan mij voorbij gegaan omdat ik helemaal niet bekend ben met Star Wars.

Ik vond het jammer dat er in het boek eigenlijk vrij weinig gebeurt. De personages maken amper ontwikkeling door en het eindigt met een hele simpele boodschap die wat mij betreft vrij vanzelfsprekend was. Ik vond het totaal niet diepzinnig of verassend. Het was voor mij puur een wat vergezocht verhaal waarin de hoofdpersonages moeilijk deden. En het doet een soort van pijn om dat te zeggen, omdat ik hoopte dat ik dit boek een favoriet zou kunnen noemen.

Kortgezegd vond ik dat Schildpadden tot in het oneindige niet kan tippen aan zijn eerdere boek Paper Towns of, aan mijn persoonlijke favoriet van John Green, Will Grayson, Will Grayson. Erg jammer, want ik had torenhoge verwachtingen van dit boek. O, en de titel? Tja, daar ben ik nog altijd niet zo weg van.

Liefs,
Nienke