Afgelopen week keek ik samen met een vriendin in één avond de tv-serie Atypical. Tot dusver bestaat de serie slechts uit één seizoen van acht afleveringen, dus dat was redelijk goed te doen. Ikzelf was vooral erg benieuwd naar deze serie omdat ik er het een en ander over gehoord had - zowel negatief als positief.

De 18-jarige Sam Gardner met autisme, besluit dat hij een relatie met een meisje wil. Sams moeder vindt het moeilijk om met deze situatie om te gaan omdat ze hem het liefst blijft beschermen. 

Oké, allereerst wil ik beginnen met hetgeen wat mij gedurende alle afleveringen stoorde: Sam wordt totaal stereotypisch neergezet en is mijn ogen eerder belachelijk dan iemand die een mentale stoornis heeft. Sam is op sociaal gebied namelijk awkward, lijkt geen emoties te hebben en heeft een onnatuurlijke obsessie voor pinguins en Antarctica. Hoewel dit humoristisch kan worden opgevat en het misschien ook zo bedoeld is, vind ik dit totaal niet passend bij autisme zelf. Atypisch is Sam desondanks zeker, maar of zijn specifieke atypische gedrag daadwerkelijk voorkomt bij echte mensen met autisme betwijfel ik ten zeerste.

Overigens is bovenstaand natuurlijk slechts mijn mening. Ik heb geen ervaringen met autisme en ik kan dus ook niet vanuit het perspectief van iemand met autisme spreken. Het is dan ook niet mijn intentie om mensen met autisme op een manier aan te vallen of te onderscheiden als ze zich wel in Sam kunnen vinden - maar ik denk zelf dat dit niet het geval is.

Maar hoewel ik super negatief klink over deze tv-serie, is er een andere kant want zoals ik al schreef, kijk ik met gemengde gevoelens terug op Atypical. Als je bovenstaande puntjes weet los te laten, is deze serie vooral heel grappig. Hoewel dat ook weer heel dubbel is, want hoezo is iemand met een mentale stoornis en wat dat met zich mee brengt om te lachen?

Hoe dan ook, ik vond de verhaallijnen die los van Sam stonden vermakelijk om naar te kijken. Het verhaal over zijn zus bijvoorbeeld, die voor het eerst verliefd wordt op een jongen en daarbij de nodige onzekerheden heeft. En de moeder, die zich in een bizarre midlifecrisis bevindt en vreemdgaat met een barman. Dan de vader, die eigenlijk gewoon een grote onschuldige knuffelbeer is, maar tegelijkertijd wel een dingetje uit zijn verleden voor zijn kinderen probeert te verbergen. En dan vergeet ik nog de psychologe van Sam, wiens relatie op de klippen loopt - door toedoen van Sam. Dat alles bij elkaar maakt de serie dramatisch en biedt genoeg redene  om op sommige moment keihard te lachen.

Daarom denk ik dat ik de serie, puur vanwege het feit dat het zijn grappige momenten heeft, wel zou aanraden. Het is voornamelijk leedvermaak waar je om lacht en dat past perfect bij het genre komedie waaronder de serie valt. Maar of de serie het kijken waard is als je meer wil leren over autisme betwijfel ik en dat vind ik jammer want dat was wel een van de redenen die mij triggerde om deze serie te gaan kijken.

Liefs,
Nienke

Kende jij deze serie al?