Afgelopen week keek ik samen met een vriendin in één avond de tv-serie Atypical. Tot dusver bestaat de serie slechts uit één seizoen van acht afleveringen, dus dat was redelijk goed te doen. Ikzelf was vooral erg benieuwd naar deze serie omdat ik er het een en ander over gehoord had - zowel negatief als positief.

De 18-jarige Sam Gardner met autisme, besluit dat hij een relatie met een meisje wil. Sams moeder vindt het moeilijk om met deze situatie om te gaan omdat ze hem het liefst blijft beschermen. 

Oké, allereerst wil ik beginnen met hetgeen wat mij gedurende alle afleveringen stoorde: Sam wordt totaal stereotypisch neergezet en is mijn ogen eerder belachelijk dan iemand die een mentale stoornis heeft. Sam is op sociaal gebied namelijk awkward, lijkt geen emoties te hebben en heeft een onnatuurlijke obsessie voor pinguins en Antarctica. Hoewel dit humoristisch kan worden opgevat en het misschien ook zo bedoeld is, vind ik dit totaal niet passend bij autisme zelf. Atypisch is Sam desondanks zeker, maar of zijn specifieke atypische gedrag daadwerkelijk voorkomt bij echte mensen met autisme betwijfel ik ten zeerste.

Overigens is bovenstaand natuurlijk slechts mijn mening. Ik heb geen ervaringen met autisme en ik kan dus ook niet vanuit het perspectief van iemand met autisme spreken. Het is dan ook niet mijn intentie om mensen met autisme op een manier aan te vallen of te onderscheiden als ze zich wel in Sam kunnen vinden - maar ik denk zelf dat dit niet het geval is.

Maar hoewel ik super negatief klink over deze tv-serie, is er een andere kant want zoals ik al schreef, kijk ik met gemengde gevoelens terug op Atypical. Als je bovenstaande puntjes weet los te laten, is deze serie vooral heel grappig. Hoewel dat ook weer heel dubbel is, want hoezo is iemand met een mentale stoornis en wat dat met zich mee brengt om te lachen?

Hoe dan ook, ik vond de verhaallijnen die los van Sam stonden vermakelijk om naar te kijken. Het verhaal over zijn zus bijvoorbeeld, die voor het eerst verliefd wordt op een jongen en daarbij de nodige onzekerheden heeft. En de moeder, die zich in een bizarre midlifecrisis bevindt en vreemdgaat met een barman. Dan de vader, die eigenlijk gewoon een grote onschuldige knuffelbeer is, maar tegelijkertijd wel een dingetje uit zijn verleden voor zijn kinderen probeert te verbergen. En dan vergeet ik nog de psychologe van Sam, wiens relatie op de klippen loopt - door toedoen van Sam. Dat alles bij elkaar maakt de serie dramatisch en biedt genoeg redene  om op sommige moment keihard te lachen.

Daarom denk ik dat ik de serie, puur vanwege het feit dat het zijn grappige momenten heeft, wel zou aanraden. Het is voornamelijk leedvermaak waar je om lacht en dat past perfect bij het genre komedie waaronder de serie valt. Maar of de serie het kijken waard is als je meer wil leren over autisme betwijfel ik en dat vind ik jammer want dat was wel een van de redenen die mij triggerde om deze serie te gaan kijken.

Liefs,
Nienke

Kende jij deze serie al?

Het boek Duizend Hoog van Katharine McGee werd al uitgegeven in 2016 en destijds was heel het internet er zo'n beetje lyrisch over. Mij wist het boek toen niet te trekken, vermoedelijk omdat ik geen fan ben van verhalen die zich in de toekomst afspelen. Maar door de redelijk recentelijke verschijning van het tweede boek, raakte ik toch nieuwsgierig of deze boeken misschien toch wel iets voor mij waren.

Goed, je leest dit boek vanuit zes verschillende personages. Voorheen was ik daar nogal sceptisch over, want over het algemeen vind ik dat zo’n hoeveelheid aan perspectieven een verhaal verwarrend kan maken. Dit boek heeft in ieder geval mijn ongelijk bewezen en mij laten inzien dat meerdere perspectieven een verhaal niet áltijd warrig maken. Ik vond namelijk dat deze perspectieven vloeiend in elkaar overliepen en bovendien ging het me gemakkelijk af om bij te benen wie welke rol ook al weer in het verhaal vervulde. Dat komt vermoedelijk omdat de personages in elkaars perspectieven veel voorkomen.

Het begint allemaal met een proloog waarin een meisje vanaf duizend hoog naar beneden valt. Onduidelijk is wie zij is en waarom zij aan het vallen is. Dat werkte perfect want tot aan het eind toe blijft die scène in je hoofd rondspoken. Langzamerhand begin je zo vermoedens te ontwikkelen over dit meisje want er zijn meerdere meisjes die haar zouden kunnen zijn.

De stad Manhattan bestaat niet meer en deze stad bestaat nu uit een groot flatgebouw waar hele levens zich in afspelen. Het gebouw met duizend verdiepingen deed mij denken aan een soort kastensysteem. Hoe hoger je in het gebouw woont, hoe welgestelder je bent. Dat veroorzaakt een interessante kloof, omdat ‘de hogeren’ neerkijken op ‘de lageren’ en waardoor de bewoners van lage verdiepingen wensen zich omhoog te kunnen werken. Ik vond het hele concept van dit gebouw erg interessant, maar niet zo goed uitgewerkt dat ik echt het idee had dat dit de toekomst zou kunnen zijn. 

Het verhaal zou zich namelijk in het jaar 2118 af moeten spelen, maar toch leiden de jongeren die centraal staan een vrij hedendaags leven. Je merkt amper dat dit verhaal zich in de toekomst zou moeten afspelen - los van hooguit het feit dat de jongeren wat high tech gadgets gebruiken. Dit zorgde er overigens dus ook voor dat ik niet altijd het idee had dat ik een dystopisch verhaal aan het lezen was. 

De schrijfstijl van dit boek was vermakelijk. Het was niet te moeilijk, niet te makkelijk, gewoon perfect voor wanneer je een vermakelijk boek aan het lezen bent. De personages waren eigenlijk allemaal op hun eigen manier interessant. Ze zijn allemaal verschillend, maar hebben desondanks veel met elkaar te maken. Het feit dat sommige personages hoger wonen dan de anderen zorgt voor interessante interactie wanneer ze met elkaar te maken krijgen. Zo is er een meisje van een van de laagste verdiepingen die bij een hogere jongen komt werken als werkster; de twee worden verliefd – maar het feit dat de jongen hoger is dan het meisje maakt de hele situatie lastig en veroorzaakt wantrouwen. 

Het einde van het eerste boek verklaart wat de proloog te betekenen heeft, maar roept tegelijkertijd een hele hoop vraagtekens op. Het tweede deel, Duizelingwekkende Hoogte, speelt daar perfect op in en gaat direct verder waar het vorige boek geëindigd is. Eigenlijk laat dit tweede boek zien welke effecten de gebeurtenissen in het eerste boek hebben gehad op de hoofdpersonages. In dit verhaal wordt naast alle bestaande personages ook nog een compleet nieuw personage geïntroduceerd. Zij heet Calliope en is een oplichtster die het voorzien heeft op de andere hoofdpersonages. Ik vond haar personage desondanks niet zo fantastisch. Naar mijn idee had de schrijfster haar enkel nodig om het tweede deel wat interessanter te maken, want zonder Calliope in het verhaal was dit tweede deel waarschijnlijk heel kort geweest. 

Overigens was het typerend dat dit boek eveneens begon met de mysterieuze dood van een meisje. Wat dat betreft was de opbouw van dit boek gelijk aan het eerste boek, want ook aan het einde leer je wat haar dood te betekenen heeft en wie dit meisje überhaupt was. Zorgde er wel voor dat je verder wilde lezen, maar ik vond het vrij flauw omdat deze truc ook al in het eerste boek gebruikt was. Een beetje originaliteit had niet misstaan.

Toch gaf dit einde me voldoening. Het gaf me zelfs zoveel voldoening, dat ik er oprecht van overtuigd was dat dit een boekenreeks van twee boeken was. Totdat ik op internet ontdekte dat er in de zomer nog een derde boek wordt uitgebracht. Ik hoop vurig dat dit boek niet te uitgemolken zal worden, want daar ben ik stiekem een beetje bang voor. En natuurlijk vraag ik me af: zou ook het derde deel met de dood van een meisje beginnen..? Ik weet namelijk niet zeker of ik dan nog zin heb om het te lezen, want ik ben tevreden genoeg met het einde dat ik nu heb.

Hoewel ik het vooraf dus niet voorzien had, vond ik in het bijzonder het eerste boek erg adembenemend. Desondanks vond ik het tweede boek wat minder, maar toch zou ik ze allebei erg aanbevelen. De boeken zijn een combinatie van drama, mysterie en liefde: wat wil een mens tegenwoordig nog meer in een boek?

Liefs,
Nienke

Kende jij deze boeken al?

Als je je ook maar enigszins bezighoudt met de nieuwste YA-boeken, heb je Schildpadden tot in het oneindige ongetwijfeld langs zien komen. Ik heb me bij de verschijning van dit boek geprobeerd te behoeden voor recensies en samenvatting over het boek, omdat ik er compleet zonder verwachtingen of met andere meningen in wilde gaan. Ik had, toen ik begon met lezen, nog altijd geen flauw benul waarover het boek zou gaan en vond de titel maar vreemd.

De 16-jarige Aza heeft last van dwanggedachten. Aza volgt al jaren therapie, maar neemt haar medicijnen niet regelmatig in. Haar beste vriendin Daisy schrijft fanfiction over Starwars. Aza is hierin, zonder dat ze dit weet, een belangrijke verhaalpersoon. Als een miljardair verdwijnt, neemt Aza, onder aanvoering van Daisy, contact op met zijn zoon. Zij zaten als kinderen in een rouwverwerkingsgroep, omdat beiden een ouder hebben verloren. De twee hopen hierdoor de gouden tip te vinden en daarmee het vindersloon te krijgen. 

Als je mij niet verteld had dat John Green dit boek geschreven had, had ik het waarschijnlijk zonder al te veel moeite kunnen raden. Het was een typerend John Green boek en het had op het eerste gezicht alles wat zijn vorige boeken ook hadden: een liefdesverhaal, met een mysterieus randje en een hoofdpersonage dat kampt met mentale problemen als angst en onzekerheid.

Het karakter van Aza is erg gecompliceerd, maar is desondanks wel enigszins geloofwaardig. Toch vond ik het hele verhaal rondom haar vriendschap met de miljardairszoon, Davis, een stuk minder geloofwaardig. De twee houden er een aparte vorm van een relatie op na, waarin Aza vooral angstig is en Davis onzeker over Aza's beweegredenen.

Davis houdt online een blog bij waarop hij stukken schrijft naar aanleiding van literaire gedichten. Deze blogstukken wisten mij niet te boeien en ik betrapte mezelf erop dat ik soms over de pasasseges heen las om het 'normale' verhaal verder te kunnen lezen. Ook de referenties naar Star Wars zijn geloof ik compleet aan mij voorbij gegaan omdat ik helemaal niet bekend ben met Star Wars.

Ik vond het jammer dat er in het boek eigenlijk vrij weinig gebeurt. De personages maken amper ontwikkeling door en het eindigt met een hele simpele boodschap die wat mij betreft vrij vanzelfsprekend was. Ik vond het totaal niet diepzinnig of verassend. Het was voor mij puur een wat vergezocht verhaal waarin de hoofdpersonages moeilijk deden. En het doet een soort van pijn om dat te zeggen, omdat ik hoopte dat ik dit boek een favoriet zou kunnen noemen.

Kortgezegd vond ik dat Schildpadden tot in het oneindige niet kan tippen aan zijn eerdere boek Paper Towns of, aan mijn persoonlijke favoriet van John Green, Will Grayson, Will Grayson. Erg jammer, want ik had torenhoge verwachtingen van dit boek. O, en de titel? Tja, daar ben ik nog altijd niet zo weg van.

Liefs,
Nienke

Afgelopen weekend zag ik het slotdeel van The Maze Runner in de bioscoop. Eerlijk is eerlijk, ik vond hem best gruwelijk, maar hoewel ik het boek waarop de film gebaseerd is al een paar jaar terug las, had ik wel het idee dat de film behoorlijk afweek van het boek. Daarom ben ik het boek nogmaals gaan lezen en gedurende het lezen viel me op dat de film haast compleet anders is dan het oorspronkelijke boek. Daarom leek het me wel leuk om al deze verschillen op een rijtje te zetten.

Overigens bevat de volgende tekst veel spoilers over zowel de film als het boek. Ik raad je aan alleen verder te lezen wanneer je een van beiden gelezen of gezien hebt.

Goed, het boek begint met een openingsscène waarin Thomas al 26 dagen in een kamer zit opgesloten. Hij en zijn vrienden zijn opgepakt door WICKED, in tegenstelling tot in de film waar het alleen Minho is die door WICKED is opgepakt. Ook de scène met de kamer waarin Thomas zit opgesloten komt niet voor in de film. Bovendien komt de spectaculaire openingsscène uit de film niet aan bod in het boek. Er is namelijk geen reddingsoperatie voor Minho, omdat de anderen ook bij WICKED zitten.

Thomas weet in het boek nog niet dat hij immuun voor het Virus is. Janson moet dit hem vertellen. Ook weet Newt in het boek nog niet dat hij niet immuun is. Dit wordt hem ook duidelijk gemaakt door Janson en daar is hij kapot van.

Brenda is niet echt besmet met het Virus in het boek, zij is namelijk immuun. Dit heeft zij samen met Jorge verzonnen zodat Thomas hen zou helpen in het tweede boek. In de film heeft ze echter wel daadwerkelijk het Virus te pakken.

Aris is in het boek een verrader, hij staat aan de kant van Theresa en helpt Thomas niet. Dit in tegenstelling tot in de film; waarin hij een leidende rol speelt in een WICKED-ontsnapping.

Newt
Waar Newt zijn ketting met daarin een brief pas aan Thomas geeft als hij bijna sterft in de film, doet hij dit in het boek al veel eerder en laat hij Thomas hem beloven dat hij de brief pas leest wanneer 'het daar tijd voor is'.

Newt belandt uiteindelijk in het boek op een plek waar Cranks zitten. Thomas en zijn vrienden proberen hem daar nog uit te krijgen, maar Newt wil dit niet en hij laat ze beloven hem met rust te laten. Dit besluit Thomas dan uiteindelijk ook te doen.

Niet veel later leest Thomas de brief die Newt hem gaf. Dit is echter geen lange brief, maar het briefje omvat slechts twee zinnen: 'Kill me. If you've ever been my friend, kill me.' In de film zijn de scènes met Newt dus behoorlijk gedramatiseerd.

Uiteindelijk komt er een scène waarin Thomas na een lange innerlijke strijd een smekende en krankzinnige Newt doodschiet met een pistool.

Gally
In het boek is geen ontvoering die naar uiteindelijk naar Gally en the Right Arm leidt. In het boek krijgt Thomas een brief van een willekeurige man waarop staat dat ze naar the Right Arm toe moeten komen en dat briefje is ondertekend door Gally.

Bij the Right Arm ontmoeten ze Gally en dat is raar, maar in het boek wordt niet zo moeilijk gedaan over het feit dat Gally Chuck vermoord heeft. Thomas lijkt daar amper bij stil te staan.

Het einde
Het lukt Thomas in het boek uiteindelijk om in het gebouw van WICKED binnen te komen doordat hij zichzelf overgeeft. WICKED heeft hem duidelijk gemaakt dat hij 'the Final Candidate' is en dus in hun ogen de sleutel zou moeten zijn tot medicijn voor het Virus. WICKED heeft voor dit medicijn de hersenen van Thomas nodig en als Thomas deze operatie toestaat, zal dit hem fataal worden. Thomas geeft zichzelf echter alleen over omdat het een complot is om binnen te komen bij WICKED. Voordat zijn hersenen uit hem gehaald kunnen worden, wordt hij - zoals gepland - gered.

De verdwenen immune mensen zitten niet, zoals in de film, opgesloten in een cellencomplex. Deze immune mensen zitten namelijk verspreid over verschillende Doolhoven. Thomas en zijn vrienden gaan - nadat Thomas uit de handen van WICKED is ontsnapt - de doolhoven in om deze mensen te redden, dat lukt en ze redden zo'n tweehonderd immune mensen.

Janson gaat dan dood doordat Thomas hem wurgt in een gevecht en dus niet, zoals in de film, door middel van een aanval van Cranks. Ook blijkt niet dat hij het Virus heeft en er is al helemaal geen strijd om het Medicijn. Sterker nog; er bestaat in het boek geen eens een medicijn en het is alleen Thomas die mogelijk de sleutel tot een medicijn is omdat hij 'the Final Candidate' is.

Theresa gaat dood door middel van een plafond die precies op haar valt naar aanleiding van een explosie in het WICKED-gebouw. Er is geen intense scène op een dak en ze zoent ook niet met Thomas. Verder werkte Theresa ook niet voor WICKED in het boek.

De afronding
En de geredde immune mensen uit the Maze eindigen samen met onder andere Thomas, Brenda en Minho op een onbekende plek aan zee. Zowel in de film als in het boek. Uit de laatste scène in het boek blijkt dat ze daar op die veilige plek een gemeenschap opbouwen. Ook zoenen Brenda en Thomas op het allerlaatst - iets wat in de film niet gebeurt.

Het boek eindigt met een epiloog: dit is een mail van Ava Paige aan haar medewerkers. Hierin schrijft ze als WICKED dat ze zowel gefaald als gewonnen hebben. Gefaald omdat ze geen medicijn tegen het Virus hebben gemaakt. Maar desondanks is hen missie geslaagd omdat er nu wel een grote groep sterke mensen bestaat die immuun en veilig zijn. Zij kunnen zichzelf voortplanten en de mensheid voortzetten. Het eindigt met 'WICKED is good'.

Hoewel ik het jammer vind dat de film zo aangepast heeft moeten worden, vond ik het al met al wel een geslaagde film. Dat neemt echter niet weg dat ik de boekenreeks toch mooier vond en de afsluiting zoals hij in het boek is ook.

Liefs,
Nienke

Om eerlijk te zijn verwachtte ik niet erg veel van 13 minuten en ik weet niet eens waarom dat precies was. Ik kwam dit boek per toeval tegen in de bibliotheek, ik kende het niet en had er bovendien nog nooit een recensie of iets dergelijks over gelezen. Toch intrigeerde de achterflap me dusdanig dat ik benieuwd raakte naar wat dit verhaal te bieden had.

Op een ochtend wordt de populaire Natascha in de lokale rivier aangetroffen. Ze wordt net op tijd gered: ze was 13 minuten dood. Zelf kan Natasha zich niet herinneren hoe ze in het ijskoude water terechtkwam, maar volgens de politie was het in ieder geval geen ongeluk of zelfmoordpoging. Omdat Tasha het gevoel heeft dat haar mede-'barbies' Jenny en Hayley er iets mee te maken hebben, zoekt ze haar vroegere beste vriendin Becca veel op. Kan zij haar helpen om te ontrafelen wat er die nacht gebeurd is? 

Eigenlijk voelde het alsof ik een tv-serie aan het kijken was terwijl ik het boek las. De scènes worden vanuit verschillende personages verteld, vanuit Natasha, Becca en Jamie. Deze perspectieven worden afgewisseld door krantenstukken, politieverslagen, dagboekfragmenten en sms'jes. Hoe verder je leest, hoe meer je te weten komt over de gebeurtenissen en hoe meer vermoedens je krijgt over wat er zich precies heeft afgespeeld.

Halverwege het verhaal had ik een kort moment waarop ik het gevoel had dat doorlezen geen zin meer had; alle losse eindjes waren immers aan elkaar vastgeknoopt en ik kon me niet voorstellen dat de schrijfster nog eens tweehonderd pagina's nodig had om de rest van het verhaal te vertellen. Ietwat verward las ik door en al gauw begreep ik hoe de vork in de steel zat. De daadwerkelijke eindscènes vond ik vrij voorspelbaar, maar desondanks was het vermakelijk om te lezen wat er nou precies gebeurd was. Het boek heeft een open einde, maar desondanks was dit einde wel tevredenstellend.

Al met al vond ik dit een fijne read en raad ik het ondanks zijn voorspelbaarheid en op sommige momenten langdradigheid wel degelijk aan. Overigens zijn de filmrechten recentelijk aangekocht door Netflix en zal dit boek dus verfilmd worden. Wat mij betreft absoluut terecht en ik ben zeer benieuwd hoe dat uitpakt.

Liefs,
Nienke