And the mountains echoed van Khaled Hosseini schafte ik ruim anderhalf jaar geleden aan en destijds heb ik enkel één poging tot lezen gedaan. Verder dan de veertigste bladzijde kwam ik niet. Toch bleef de wil om dit boek te lezen en heb ik oneindig lang naar de rug van het boek gestaard, al twijfelend of het al tijd was om het een tweede kans te geven. Ik zag er namelijk nog altijd als een berg tegen op om het boek te gaan lezen, omdat het Engels me moeilijk leek en het verhaal heel anders is dan de boeken die ik normaal lees. Daarom besloot ik pas recentelijk dat het eindelijk wel eens tijd werd om dit verhaal te gaan ontdekken.

De tien-jarige Abdullah moet in 1952 toezien hoe zijn zusje Pari achterblijft bij een rijke, kinderloze vrouw in Kabul (Afghanistan). Deze vrouw, Nila, kan de ziekte van haar oudere man niet aanzien en vertrekt met Pari naar Parijs. Na haar dood ontdekt Pari dat Nila niet haar echte moeder is en dat ze blijkbaar nog familie heeft in Afghanistan. Verder wisselt deze verhaallijn zich af met andere verhaallijnen die zich bijna allemaal in een andere periode afspelen, maar wel iets te maken hebben met de hoofdverhaallijn.

In het boek zijn alle personages en hun verhaallijnen met elkaar verweven. Dat maakte het lezen van dit boek extra bijzonder en deed me doen willen verder lezen. Het was haast verslavend te noemen want wanneer ik weer vanuit een ander perspectief las, wilde ik zo snel mogelijk weten wat dat perspectief met een van de andere verhaallijnen te maken had.

Er waren eigenlijk drie verhaallijnen waarvan ik veruit het meest heb genoten. Dat was allereerst de verhaallijn van de tien-jarige Abdullah en zijn jongere zusje Pari. Met die verhaallijn begint het immers en de affectie die Abdullah dan voor zijn zusje voelt, voelde voor mij zo intens aan. Daarnaast vond ik de brief van oom Nabi over zijn leven haast net zo intens en bovendien komt die brief later in het verhaal nog aan bod. En verder was de verhaallijn van de tweelingzussen voor mij hartverscheurend en daarom las ik die stukken ook met grote interesse.

Maar hoewel dit boek dus meerdere verhaallijnen omvatte, vond ik sommige verhaallijnen minder relevant voor het verhaal dan de drie die ik net als mijn favorieten benoemde. Deze minder relevante verhaallijnen waren in mijn ogen die van de neven, die van Thalia en die van Markos. Gelukkig zijn die verhalen op zichzelf wel interessant om door te lezen, maar ze waren niet zo verslavend als ik mijn favoriete verhaallijnen.

Ook vond ik dit boek op sommige momenten wel moeilijk om door te komen. Dit was omdat ik soms niet meer kon bijhouden uit wiens perspectief ik ook alweer las en daarnaast haalde ik soms namen door elkaar. Dat komt vermoedelijk omdat ik het Engels waarin ik dit boek las op sommige momenten vrij pittig vond om te begrijpen, maar dat loste ik op door af en toe dingen terug te lezen door wat bladzijdes terug te bladeren. Achteraf gezien was het voor mij slimmer geweest om de Nederlandse versie van het verhaal te lezen; dat wil ik dan ook zeker doen met een van de andere boeken van deze auteur.

Al met al vond ik dit boek absoluut de moeite waard, hoewel ik blij ben dat ik het anderhalf jaar op me heb laten wachten. Ik denk dat ik het destijds minder had gewaardeerd dan ik nu doe, omdat zowel de taal als het verhaal vermoedelijk nog te moeilijk voor me waren geweest.

Liefs,
Nienke

Kende jij dit boek al?