Hoewel ik het zelden doe, beoordeelde ik Brieven aan de duisternis van Brigid Kemmerer op Goodreads met het maximale aantal sterren. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dit boek impulsief meenam uit de bibliotheek en dat ik door de titel redelijk afgeknapt was op dit boek en het bijna ongelezen weer inleverde. Boeken waarin brieven verwerkt zitten hebben mij immers nooit echt aangetrokken en vind ik over het algemeen vrij dramatisch. Bij gebrek aan betere boeken in huis, besloot ik dit boek toch een kans te geven.

Juliet, een stil meisje, schrijft brieven aan haar overleden moeder en laat deze achter op haar graf. De beruchte Declan werkt op hetzelfde kerkhof vanwege een taakstraf. Tijdens het schoonmaken van de graven vindt hij een brief die Juliet daar heeft achtergelaten. Hij reageert op de brief en er ontstaat een bijzondere briefwisseling, die later overgaat in mail- en chatberichten. Juliet en Declan vertellen elkaar alles, niet wetende dat ze op dezelfde school zitten. Hoe lang kan dit goed gaan? Als ze op school ook nog eens met elkaar in contact komen, wordt de waarheid langzaam ontrafeld.

Ik weet nog dat ik dacht hoe onrealistisch ik de samenvatting vond ik klinken. Ik bereidde me al dan niet onbewust voor op een clichématig liefdesverhaal. En dat was het tot mijn grote verrassing niet en wel hier om:

De manier waarop de brieven zijn gekoppeld aan de perspectieven van hoofdpersonages Juliet en Declan is prachtig. Ook de verweving en mengeling van foto's die weliswaar niet staan afgedrukt in het boek is erg sterk gedaan. Er wordt in het boek beschreven hoe bepaalde foto's eruitzien en dit is zo goed gedaan dat ik ze ook daadwerkelijk voor me zag.

Geen moment van het verhaal heb ik de ontknoping van het boek kunnen raden. Hoewel ik vooral dacht dat dit boek draaide om de relatie tussen Declan en Juliet, bleek er dus ook nog iets heel anders gaande te zijn, wat ik als lezer niet had zien aankomen en wat Juliet al zeker niet had zien aankomen. Het is iets waardoor haar wereld toch redelijk instort.

Ook het feit dat Declan en Juliet geregeld met elkaar in aanraking komen op school zonder te weten dat ze met elkaar schrijven, leidt tot intrigerende scènes. Helemaal omdat de twee elkaar in het echt totaal niet kunnen aanstaan en elkaar in hun brieven tot elkaar aangetrokken voelen. Het is heel intens om ondertussen als lezer te weten dat ze met elkaar schrijven.

Wanneer Declan er op een gegeven moment achterkomt aan wie hij telkens schrijft, besluit hij dit nog een poosje voor zich tot houden. Ook Juliet begint langzamerhand te vermoeden dat het Declan is die met haar schrijft, maar toch blijft ze hopen dat het iemand anders is omdat ze bang voor Declan is en gemene dingen tegen hem heeft gezegd.

En er is ook nog de beste vriend van Declan die een heel eigen verhaal heeft. Als lezer ontdek je nadat er vermoedens zijn opgewekt wat zijn verhaal precies is en dat is nog een heel bijzonder verhaal an sich. Een belachelijk goede extra toevoeging, wat mij betreft.

Al met al ben ik dus groot fan te noemen van dit boek. Ik durf zonder twijfel te zeggen dat dit een van de beste Young Adults ik die ik de afgelopen tijd gelezen heb. Niet gek dus dat ik dit boek met zijn sterke plot en intense karakters heel sterk aanraad.

Liefs,
Nienke

Kende jij dit boek al?