Eind vorig jaar was zowat heel Nederland in de ban van Max’ tv-serie die gebaseerd was op het gelijknamige boek ‘Het geheime dagboek van Hendrik Groen’. Destijds schreef ik al een blogpost over de verschillen tussen het boek en tv-serie. Deze blogpost sloot ik af door te zeggen dat ik erg benieuwd was naar zowel het tweede boek als de vervolgserie. Het tweede boek heb ik inmiddels gelezen en man, het heeft me niet teleurgesteld.

Samen met zijn vriend Evert en de andere leden van de Oud-maar-niet-dood-club probeert Hendrik zijn laatste levensjaren in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord zo aangenaam mogelijk te maken. Van tijd tot tijd valt het hem zwaar om de moed erin te houden, maar gelukkig heeft hij de pen weer opgepakt. 

Het eerste dagboek van Hendrik Groen ging voornamelijk in op Hendriks verhouding met betrekking tot Eefje en de oprichting van de Omanido-club. Zijn nieuwe dagboek, dat zich een jaar na het vorige dagboek afspeelt, laat de voorzetting van de club zien, maar draait ook om zijn zieke vriend Evert en het verzet tegen de directie.

Ondanks de humoristische fragment waar de gebeurtenissen uit het verzorgingshuis toe leiden, had dit boek eveneens als het vorige dagboek ook een rauwer randje. Hendrik houdt zich gedurende het schrijfjaar bezig met zijn zoektocht naar een waardig levenseinde en het boek doet inzien hoe moeilijk zoiets als het ware verkrijgbaar is. Daarmee breekt het boek een soort taboe door die nog steeds hangt rondom euthanasie.

Daarnaast is de manier waarop zowel Hendrik als Evert zelf met de ziekte van Evert omgaat erg mooi en zijn sommige dagboekstukken zelfs traanopwekkend. Hun vriendschap is zo mooi en puur.
Ook dit dagboek speelt daarnaast nog eens in op de actualiteiten die in Nederland in 2016 van belang waren. Die zijn veelal erg herkenbaar gezien het feit dat het jaar 2016 amper twee jaar geleden is.

Overigens zijn er met betrekking tot de tv-serie die is gebaseerd op Hendriks eerste dagboek nog de nodige verschillen. Hendrik wordt nog steeds doorlopen aangeduid door zijn vrienden als ‘Henk’ of ‘Henkie’ terwijl hij in de tv-serie enkel als ‘Hendrik’ doorging.

In de laatste aflevering van de tv-serie wordt door clubleden de grafkist van Eefje beschilderd. In het eerste deel was dit al niet aan de orde. In het tweede boek doet Evert de -al dan niet zo serieuze- suggestie om uiteindelijk zijn kist te laten beschilderen.

Mocht er uiteindelijk een tv-serie van dit tweede boek gemaakt worden dan denk ik toch zeker wel dat die serie de moeite waard zal zijn. Dat is het boek immers meer dan zeker. Absoluut een aanrader als je niet kan wachten totdatde serie uitkomt, maar je wel wil weten hoe Hendriks leven verdergaat.

Liefs,
Nienke

Mijn schrijfvriendinnen Femke en Ismay zijn al langer fan van de Kronieken van de Onderwereld en mede door hun aanstekelijke enthousiasme liet ik me laatst verleiden om aan de boekenserie over de Schaduwjagers te beginnen. Nu moet ik zeggen dat ik niet bepaald in het fantasyboekengenre zit. Eerdere pogingen die ik deed om dit eerste deel in de reeks te lezen, draaiden altijd op niets uit. Het eerste hoofdstuk wist me nooit helemaal in te pakken. De verhalen waaraan Femke en Ismay schrijven en die ik heb gelezen, deden me desondanks doen inzien dat ik het genre toch zeker wel aantrekkelijk vind en dus werd het voor mij de hoogste tijd om het eerste deel van de Schaduwjagerswereld nogmaals te proberen.

Clary’s leven verandert drastisch wanneer ze in een club getuige is van een moord. Drie getatoeëerde jongeren met vreemde wapens vermoorden een andere jongen. Het vreemde aan de hele zaak is dat de vermoorde jongen in het niets verdwijnt en dat zij de enige is die de drie geheimzinnige jongeren kan zien. De jongeren zijn net zo verbaasd als Clary en vertellen haar dat ze Schaduwjagers zijn: het is hun taak om demonen op aarde te vermoorden en mensen te beschermen. Dan verdwijnt Clary’s moeder en wordt Clary zelf bijna vermoord door een demon. Samen met Jace, een van de Schaduwjagers, ontdekt ze de waarheid over haar verleden en een verschrikkelijk gevaar dat de aarde en de wereld van de Schaduwjagers bedreigt.

Voordat ik begon met lezen, keek ik de eerste aflevering van de tv-serie die op het boek gebaseerd is, puur zodat het mij als fantasynoob zou helpen om de eerste hoofdstukken goed te kunnen begrijpen en visualiseren. Echter kwam ik al snel tot de conclusie dat in ieder geval de eerste aflevering van de serie erg afwijkt van het boek. Clary is in de tv-serie ouder, Isabella aardiger en de ontdekking gaat heel anders en naar mijn idee geleidelijker. De beelden die ik zo gevormd had van de personages waren heel anders doen hoe de personages in het boek op me overkwamen.

Het eerste wat mij in het boek opviel (en wat ik niet van contemporaryboeken gewend ben) is dat dit boek in de derde persoon geschreven is. Dat maakte dat ik soms even de draad kwijtraakte over wie er bijvoorbeeld aan het woord was. Vanuit de eerste persoon en dan het liefst vanuit Clary had ik vermoedelijk meer kunnen genieten, zodat ik iets meer een inkijkje in haar hoofd zou hebben kunnen nemen.

De reactie van Clary op het hele gebeuren vond ik namelijk niet overtuigend. De afspeelduur van het boek is twee weken en in die twee weken lijkt Clary het volkomen normaal te vinden dat haar gewone tienerleventje verandert naar een heel fantasierijk bestaan. Ze paste zich naar mijn mening net iets te makkelijk aan en dat vond ik ook voor Simon gelden, die eveneens niet heel erg van slag lijkt te zijn door het feit dat vampiers bijvoorbeeld echt bestaan.

Verder werd er veel met mythische termen gegooid die ik niet altijd evengoed kon visualiseren. De Stille Broeders zag ik bijvoorbeeld niet echt voor me en ook had ik in eerste instantie niet door dat demonen gedood konden worden door zonlicht.

Maar hoewel ik misschien negatief klink, maakte de rest van het boek dat alles meer dan goed. Het zat vol spanning, avontuur en hoop mindfucks. Vooral het einde kwam uit een verrassende hoek en zorgde ervoor dat ik onwijs benieuwd raakte naar het volgende deel in deze serie.

Liefs,
Nienke

Kende jij deze boekenreeks al?

Afgelopen week keek ik samen met een vriendin in één avond de tv-serie Atypical. Tot dusver bestaat de serie slechts uit één seizoen van acht afleveringen, dus dat was redelijk goed te doen. Ikzelf was vooral erg benieuwd naar deze serie omdat ik er het een en ander over gehoord had - zowel negatief als positief.

De 18-jarige Sam Gardner met autisme, besluit dat hij een relatie met een meisje wil. Sams moeder vindt het moeilijk om met deze situatie om te gaan omdat ze hem het liefst blijft beschermen. 

Oké, allereerst wil ik beginnen met hetgeen wat mij gedurende alle afleveringen stoorde: Sam wordt totaal stereotypisch neergezet en is mijn ogen eerder belachelijk dan iemand die een mentale stoornis heeft. Sam is op sociaal gebied namelijk awkward, lijkt geen emoties te hebben en heeft een onnatuurlijke obsessie voor pinguins en Antarctica. Hoewel dit humoristisch kan worden opgevat en het misschien ook zo bedoeld is, vind ik dit totaal niet passend bij autisme zelf. Atypisch is Sam desondanks zeker, maar of zijn specifieke atypische gedrag daadwerkelijk voorkomt bij echte mensen met autisme betwijfel ik ten zeerste.

Overigens is bovenstaand natuurlijk slechts mijn mening. Ik heb geen ervaringen met autisme en ik kan dus ook niet vanuit het perspectief van iemand met autisme spreken. Het is dan ook niet mijn intentie om mensen met autisme op een manier aan te vallen of te onderscheiden als ze zich wel in Sam kunnen vinden - maar ik denk zelf dat dit niet het geval is.

Maar hoewel ik super negatief klink over deze tv-serie, is er een andere kant want zoals ik al schreef, kijk ik met gemengde gevoelens terug op Atypical. Als je bovenstaande puntjes weet los te laten, is deze serie vooral heel grappig. Hoewel dat ook weer heel dubbel is, want hoezo is iemand met een mentale stoornis en wat dat met zich mee brengt om te lachen?

Hoe dan ook, ik vond de verhaallijnen die los van Sam stonden vermakelijk om naar te kijken. Het verhaal over zijn zus bijvoorbeeld, die voor het eerst verliefd wordt op een jongen en daarbij de nodige onzekerheden heeft. En de moeder, die zich in een bizarre midlifecrisis bevindt en vreemdgaat met een barman. Dan de vader, die eigenlijk gewoon een grote onschuldige knuffelbeer is, maar tegelijkertijd wel een dingetje uit zijn verleden voor zijn kinderen probeert te verbergen. En dan vergeet ik nog de psychologe van Sam, wiens relatie op de klippen loopt - door toedoen van Sam. Dat alles bij elkaar maakt de serie dramatisch en biedt genoeg redene  om op sommige moment keihard te lachen.

Daarom denk ik dat ik de serie, puur vanwege het feit dat het zijn grappige momenten heeft, wel zou aanraden. Het is voornamelijk leedvermaak waar je om lacht en dat past perfect bij het genre komedie waaronder de serie valt. Maar of de serie het kijken waard is als je meer wil leren over autisme betwijfel ik en dat vind ik jammer want dat was wel een van de redenen die mij triggerde om deze serie te gaan kijken.

Liefs,
Nienke

Kende jij deze serie al?

Het boek Duizend Hoog van Katharine McGee werd al uitgegeven in 2016 en destijds was heel het internet er zo'n beetje lyrisch over. Mij wist het boek toen niet te trekken, vermoedelijk omdat ik geen fan ben van verhalen die zich in de toekomst afspelen. Maar door de redelijk recentelijke verschijning van het tweede boek, raakte ik toch nieuwsgierig of deze boeken misschien toch wel iets voor mij waren.

Goed, je leest dit boek vanuit zes verschillende personages. Voorheen was ik daar nogal sceptisch over, want over het algemeen vind ik dat zo’n hoeveelheid aan perspectieven een verhaal verwarrend kan maken. Dit boek heeft in ieder geval mijn ongelijk bewezen en mij laten inzien dat meerdere perspectieven een verhaal niet áltijd warrig maken. Ik vond namelijk dat deze perspectieven vloeiend in elkaar overliepen en bovendien ging het me gemakkelijk af om bij te benen wie welke rol ook al weer in het verhaal vervulde. Dat komt vermoedelijk omdat de personages in elkaars perspectieven veel voorkomen.

Het begint allemaal met een proloog waarin een meisje vanaf duizend hoog naar beneden valt. Onduidelijk is wie zij is en waarom zij aan het vallen is. Dat werkte perfect want tot aan het eind toe blijft die scène in je hoofd rondspoken. Langzamerhand begin je zo vermoedens te ontwikkelen over dit meisje want er zijn meerdere meisjes die haar zouden kunnen zijn.

De stad Manhattan bestaat niet meer en deze stad bestaat nu uit een groot flatgebouw waar hele levens zich in afspelen. Het gebouw met duizend verdiepingen deed mij denken aan een soort kastensysteem. Hoe hoger je in het gebouw woont, hoe welgestelder je bent. Dat veroorzaakt een interessante kloof, omdat ‘de hogeren’ neerkijken op ‘de lageren’ en waardoor de bewoners van lage verdiepingen wensen zich omhoog te kunnen werken. Ik vond het hele concept van dit gebouw erg interessant, maar niet zo goed uitgewerkt dat ik echt het idee had dat dit de toekomst zou kunnen zijn. 

Het verhaal zou zich namelijk in het jaar 2118 af moeten spelen, maar toch leiden de jongeren die centraal staan een vrij hedendaags leven. Je merkt amper dat dit verhaal zich in de toekomst zou moeten afspelen - los van hooguit het feit dat de jongeren wat high tech gadgets gebruiken. Dit zorgde er overigens dus ook voor dat ik niet altijd het idee had dat ik een dystopisch verhaal aan het lezen was. 

De schrijfstijl van dit boek was vermakelijk. Het was niet te moeilijk, niet te makkelijk, gewoon perfect voor wanneer je een vermakelijk boek aan het lezen bent. De personages waren eigenlijk allemaal op hun eigen manier interessant. Ze zijn allemaal verschillend, maar hebben desondanks veel met elkaar te maken. Het feit dat sommige personages hoger wonen dan de anderen zorgt voor interessante interactie wanneer ze met elkaar te maken krijgen. Zo is er een meisje van een van de laagste verdiepingen die bij een hogere jongen komt werken als werkster; de twee worden verliefd – maar het feit dat de jongen hoger is dan het meisje maakt de hele situatie lastig en veroorzaakt wantrouwen. 

Het einde van het eerste boek verklaart wat de proloog te betekenen heeft, maar roept tegelijkertijd een hele hoop vraagtekens op. Het tweede deel, Duizelingwekkende Hoogte, speelt daar perfect op in en gaat direct verder waar het vorige boek geëindigd is. Eigenlijk laat dit tweede boek zien welke effecten de gebeurtenissen in het eerste boek hebben gehad op de hoofdpersonages. In dit verhaal wordt naast alle bestaande personages ook nog een compleet nieuw personage geïntroduceerd. Zij heet Calliope en is een oplichtster die het voorzien heeft op de andere hoofdpersonages. Ik vond haar personage desondanks niet zo fantastisch. Naar mijn idee had de schrijfster haar enkel nodig om het tweede deel wat interessanter te maken, want zonder Calliope in het verhaal was dit tweede deel waarschijnlijk heel kort geweest. 

Overigens was het typerend dat dit boek eveneens begon met de mysterieuze dood van een meisje. Wat dat betreft was de opbouw van dit boek gelijk aan het eerste boek, want ook aan het einde leer je wat haar dood te betekenen heeft en wie dit meisje überhaupt was. Zorgde er wel voor dat je verder wilde lezen, maar ik vond het vrij flauw omdat deze truc ook al in het eerste boek gebruikt was. Een beetje originaliteit had niet misstaan.

Toch gaf dit einde me voldoening. Het gaf me zelfs zoveel voldoening, dat ik er oprecht van overtuigd was dat dit een boekenreeks van twee boeken was. Totdat ik op internet ontdekte dat er in de zomer nog een derde boek wordt uitgebracht. Ik hoop vurig dat dit boek niet te uitgemolken zal worden, want daar ben ik stiekem een beetje bang voor. En natuurlijk vraag ik me af: zou ook het derde deel met de dood van een meisje beginnen..? Ik weet namelijk niet zeker of ik dan nog zin heb om het te lezen, want ik ben tevreden genoeg met het einde dat ik nu heb.

Hoewel ik het vooraf dus niet voorzien had, vond ik in het bijzonder het eerste boek erg adembenemend. Desondanks vond ik het tweede boek wat minder, maar toch zou ik ze allebei erg aanbevelen. De boeken zijn een combinatie van drama, mysterie en liefde: wat wil een mens tegenwoordig nog meer in een boek?

Liefs,
Nienke

Kende jij deze boeken al?

Als je je ook maar enigszins bezighoudt met de nieuwste YA-boeken, heb je Schildpadden tot in het oneindige ongetwijfeld langs zien komen. Ik heb me bij de verschijning van dit boek geprobeerd te behoeden voor recensies en samenvatting over het boek, omdat ik er compleet zonder verwachtingen of met andere meningen in wilde gaan. Ik had, toen ik begon met lezen, nog altijd geen flauw benul waarover het boek zou gaan en vond de titel maar vreemd.

De 16-jarige Aza heeft last van dwanggedachten. Aza volgt al jaren therapie, maar neemt haar medicijnen niet regelmatig in. Haar beste vriendin Daisy schrijft fanfiction over Starwars. Aza is hierin, zonder dat ze dit weet, een belangrijke verhaalpersoon. Als een miljardair verdwijnt, neemt Aza, onder aanvoering van Daisy, contact op met zijn zoon. Zij zaten als kinderen in een rouwverwerkingsgroep, omdat beiden een ouder hebben verloren. De twee hopen hierdoor de gouden tip te vinden en daarmee het vindersloon te krijgen. 

Als je mij niet verteld had dat John Green dit boek geschreven had, had ik het waarschijnlijk zonder al te veel moeite kunnen raden. Het was een typerend John Green boek en het had op het eerste gezicht alles wat zijn vorige boeken ook hadden: een liefdesverhaal, met een mysterieus randje en een hoofdpersonage dat kampt met mentale problemen als angst en onzekerheid.

Het karakter van Aza is erg gecompliceerd, maar is desondanks wel enigszins geloofwaardig. Toch vond ik het hele verhaal rondom haar vriendschap met de miljardairszoon, Davis, een stuk minder geloofwaardig. De twee houden er een aparte vorm van een relatie op na, waarin Aza vooral angstig is en Davis onzeker over Aza's beweegredenen.

Davis houdt online een blog bij waarop hij stukken schrijft naar aanleiding van literaire gedichten. Deze blogstukken wisten mij niet te boeien en ik betrapte mezelf erop dat ik soms over de pasasseges heen las om het 'normale' verhaal verder te kunnen lezen. Ook de referenties naar Star Wars zijn geloof ik compleet aan mij voorbij gegaan omdat ik helemaal niet bekend ben met Star Wars.

Ik vond het jammer dat er in het boek eigenlijk vrij weinig gebeurt. De personages maken amper ontwikkeling door en het eindigt met een hele simpele boodschap die wat mij betreft vrij vanzelfsprekend was. Ik vond het totaal niet diepzinnig of verassend. Het was voor mij puur een wat vergezocht verhaal waarin de hoofdpersonages moeilijk deden. En het doet een soort van pijn om dat te zeggen, omdat ik hoopte dat ik dit boek een favoriet zou kunnen noemen.

Kortgezegd vond ik dat Schildpadden tot in het oneindige niet kan tippen aan zijn eerdere boek Paper Towns of, aan mijn persoonlijke favoriet van John Green, Will Grayson, Will Grayson. Erg jammer, want ik had torenhoge verwachtingen van dit boek. O, en de titel? Tja, daar ben ik nog altijd niet zo weg van.

Liefs,
Nienke

Afgelopen weekend zag ik het slotdeel van The Maze Runner in de bioscoop. Eerlijk is eerlijk, ik vond hem best gruwelijk, maar hoewel ik het boek waarop de film gebaseerd is al een paar jaar terug las, had ik wel het idee dat de film behoorlijk afweek van het boek. Daarom ben ik het boek nogmaals gaan lezen en gedurende het lezen viel me op dat de film haast compleet anders is dan het oorspronkelijke boek. Daarom leek het me wel leuk om al deze verschillen op een rijtje te zetten.

Overigens bevat de volgende tekst veel spoilers over zowel de film als het boek. Ik raad je aan alleen verder te lezen wanneer je een van beiden gelezen of gezien hebt.

Goed, het boek begint met een openingsscène waarin Thomas al 26 dagen in een kamer zit opgesloten. Hij en zijn vrienden zijn opgepakt door WICKED, in tegenstelling tot in de film waar het alleen Minho is die door WICKED is opgepakt. Ook de scène met de kamer waarin Thomas zit opgesloten komt niet voor in de film. Bovendien komt de spectaculaire openingsscène uit de film niet aan bod in het boek. Er is namelijk geen reddingsoperatie voor Minho, omdat de anderen ook bij WICKED zitten.

Thomas weet in het boek nog niet dat hij immuun voor het Virus is. Janson moet dit hem vertellen. Ook weet Newt in het boek nog niet dat hij niet immuun is. Dit wordt hem ook duidelijk gemaakt door Janson en daar is hij kapot van.

Brenda is niet echt besmet met het Virus in het boek, zij is namelijk immuun. Dit heeft zij samen met Jorge verzonnen zodat Thomas hen zou helpen in het tweede boek. In de film heeft ze echter wel daadwerkelijk het Virus te pakken.

Aris is in het boek een verrader, hij staat aan de kant van Theresa en helpt Thomas niet. Dit in tegenstelling tot in de film; waarin hij een leidende rol speelt in een WICKED-ontsnapping.

Newt
Waar Newt zijn ketting met daarin een brief pas aan Thomas geeft als hij bijna sterft in de film, doet hij dit in het boek al veel eerder en laat hij Thomas hem beloven dat hij de brief pas leest wanneer 'het daar tijd voor is'.

Newt belandt uiteindelijk in het boek op een plek waar Cranks zitten. Thomas en zijn vrienden proberen hem daar nog uit te krijgen, maar Newt wil dit niet en hij laat ze beloven hem met rust te laten. Dit besluit Thomas dan uiteindelijk ook te doen.

Niet veel later leest Thomas de brief die Newt hem gaf. Dit is echter geen lange brief, maar het briefje omvat slechts twee zinnen: 'Kill me. If you've ever been my friend, kill me.' In de film zijn de scènes met Newt dus behoorlijk gedramatiseerd.

Uiteindelijk komt er een scène waarin Thomas na een lange innerlijke strijd een smekende en krankzinnige Newt doodschiet met een pistool.

Gally
In het boek is geen ontvoering die naar uiteindelijk naar Gally en the Right Arm leidt. In het boek krijgt Thomas een brief van een willekeurige man waarop staat dat ze naar the Right Arm toe moeten komen en dat briefje is ondertekend door Gally.

Bij the Right Arm ontmoeten ze Gally en dat is raar, maar in het boek wordt niet zo moeilijk gedaan over het feit dat Gally Chuck vermoord heeft. Thomas lijkt daar amper bij stil te staan.

Het einde
Het lukt Thomas in het boek uiteindelijk om in het gebouw van WICKED binnen te komen doordat hij zichzelf overgeeft. WICKED heeft hem duidelijk gemaakt dat hij 'the Final Candidate' is en dus in hun ogen de sleutel zou moeten zijn tot medicijn voor het Virus. WICKED heeft voor dit medicijn de hersenen van Thomas nodig en als Thomas deze operatie toestaat, zal dit hem fataal worden. Thomas geeft zichzelf echter alleen over omdat het een complot is om binnen te komen bij WICKED. Voordat zijn hersenen uit hem gehaald kunnen worden, wordt hij - zoals gepland - gered.

De verdwenen immune mensen zitten niet, zoals in de film, opgesloten in een cellencomplex. Deze immune mensen zitten namelijk verspreid over verschillende Doolhoven. Thomas en zijn vrienden gaan - nadat Thomas uit de handen van WICKED is ontsnapt - de doolhoven in om deze mensen te redden, dat lukt en ze redden zo'n tweehonderd immune mensen.

Janson gaat dan dood doordat Thomas hem wurgt in een gevecht en dus niet, zoals in de film, door middel van een aanval van Cranks. Ook blijkt niet dat hij het Virus heeft en er is al helemaal geen strijd om het Medicijn. Sterker nog; er bestaat in het boek geen eens een medicijn en het is alleen Thomas die mogelijk de sleutel tot een medicijn is omdat hij 'the Final Candidate' is.

Theresa gaat dood door middel van een plafond die precies op haar valt naar aanleiding van een explosie in het WICKED-gebouw. Er is geen intense scène op een dak en ze zoent ook niet met Thomas. Verder werkte Theresa ook niet voor WICKED in het boek.

De afronding
En de geredde immune mensen uit the Maze eindigen samen met onder andere Thomas, Brenda en Minho op een onbekende plek aan zee. Zowel in de film als in het boek. Uit de laatste scène in het boek blijkt dat ze daar op die veilige plek een gemeenschap opbouwen. Ook zoenen Brenda en Thomas op het allerlaatst - iets wat in de film niet gebeurt.

Het boek eindigt met een epiloog: dit is een mail van Ava Paige aan haar medewerkers. Hierin schrijft ze als WICKED dat ze zowel gefaald als gewonnen hebben. Gefaald omdat ze geen medicijn tegen het Virus hebben gemaakt. Maar desondanks is hen missie geslaagd omdat er nu wel een grote groep sterke mensen bestaat die immuun en veilig zijn. Zij kunnen zichzelf voortplanten en de mensheid voortzetten. Het eindigt met 'WICKED is good'.

Hoewel ik het jammer vind dat de film zo aangepast heeft moeten worden, vond ik het al met al wel een geslaagde film. Dat neemt echter niet weg dat ik de boekenreeks toch mooier vond en de afsluiting zoals hij in het boek is ook.

Liefs,
Nienke

Om eerlijk te zijn verwachtte ik niet erg veel van 13 minuten en ik weet niet eens waarom dat precies was. Ik kwam dit boek per toeval tegen in de bibliotheek, ik kende het niet en had er bovendien nog nooit een recensie of iets dergelijks over gelezen. Toch intrigeerde de achterflap me dusdanig dat ik benieuwd raakte naar wat dit verhaal te bieden had.

Op een ochtend wordt de populaire Natascha in de lokale rivier aangetroffen. Ze wordt net op tijd gered: ze was 13 minuten dood. Zelf kan Natasha zich niet herinneren hoe ze in het ijskoude water terechtkwam, maar volgens de politie was het in ieder geval geen ongeluk of zelfmoordpoging. Omdat Tasha het gevoel heeft dat haar mede-'barbies' Jenny en Hayley er iets mee te maken hebben, zoekt ze haar vroegere beste vriendin Becca veel op. Kan zij haar helpen om te ontrafelen wat er die nacht gebeurd is? 

Eigenlijk voelde het alsof ik een tv-serie aan het kijken was terwijl ik het boek las. De scènes worden vanuit verschillende personages verteld, vanuit Natasha, Becca en Jamie. Deze perspectieven worden afgewisseld door krantenstukken, politieverslagen, dagboekfragmenten en sms'jes. Hoe verder je leest, hoe meer je te weten komt over de gebeurtenissen en hoe meer vermoedens je krijgt over wat er zich precies heeft afgespeeld.

Halverwege het verhaal had ik een kort moment waarop ik het gevoel had dat doorlezen geen zin meer had; alle losse eindjes waren immers aan elkaar vastgeknoopt en ik kon me niet voorstellen dat de schrijfster nog eens tweehonderd pagina's nodig had om de rest van het verhaal te vertellen. Ietwat verward las ik door en al gauw begreep ik hoe de vork in de steel zat. De daadwerkelijke eindscènes vond ik vrij voorspelbaar, maar desondanks was het vermakelijk om te lezen wat er nou precies gebeurd was. Het boek heeft een open einde, maar desondanks was dit einde wel tevredenstellend.

Al met al vond ik dit een fijne read en raad ik het ondanks zijn voorspelbaarheid en op sommige momenten langdradigheid wel degelijk aan. Overigens zijn de filmrechten recentelijk aangekocht door Netflix en zal dit boek dus verfilmd worden. Wat mij betreft absoluut terecht en ik ben zeer benieuwd hoe dat uitpakt.

Liefs,
Nienke

Hoewel ik het zelden doe, beoordeelde ik Brieven aan de duisternis van Brigid Kemmerer op Goodreads met het maximale aantal sterren. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dit boek impulsief meenam uit de bibliotheek en dat ik door de titel redelijk afgeknapt was op dit boek en het bijna ongelezen weer inleverde. Boeken waarin brieven verwerkt zitten hebben mij immers nooit echt aangetrokken en vind ik over het algemeen vrij dramatisch. Bij gebrek aan betere boeken in huis, besloot ik dit boek toch een kans te geven.

Juliet, een stil meisje, schrijft brieven aan haar overleden moeder en laat deze achter op haar graf. De beruchte Declan werkt op hetzelfde kerkhof vanwege een taakstraf. Tijdens het schoonmaken van de graven vindt hij een brief die Juliet daar heeft achtergelaten. Hij reageert op de brief en er ontstaat een bijzondere briefwisseling, die later overgaat in mail- en chatberichten. Juliet en Declan vertellen elkaar alles, niet wetende dat ze op dezelfde school zitten. Hoe lang kan dit goed gaan? Als ze op school ook nog eens met elkaar in contact komen, wordt de waarheid langzaam ontrafeld.

Ik weet nog dat ik dacht hoe onrealistisch ik de samenvatting vond ik klinken. Ik bereidde me al dan niet onbewust voor op een clichématig liefdesverhaal. En dat was het tot mijn grote verrassing niet en wel hier om:

De manier waarop de brieven zijn gekoppeld aan de perspectieven van hoofdpersonages Juliet en Declan is prachtig. Ook de verweving en mengeling van foto's die weliswaar niet staan afgedrukt in het boek is erg sterk gedaan. Er wordt in het boek beschreven hoe bepaalde foto's eruitzien en dit is zo goed gedaan dat ik ze ook daadwerkelijk voor me zag.

Geen moment van het verhaal heb ik de ontknoping van het boek kunnen raden. Hoewel ik vooral dacht dat dit boek draaide om de relatie tussen Declan en Juliet, bleek er dus ook nog iets heel anders gaande te zijn, wat ik als lezer niet had zien aankomen en wat Juliet al zeker niet had zien aankomen. Het is iets waardoor haar wereld toch redelijk instort.

Ook het feit dat Declan en Juliet geregeld met elkaar in aanraking komen op school zonder te weten dat ze met elkaar schrijven, leidt tot intrigerende scènes. Helemaal omdat de twee elkaar in het echt totaal niet kunnen aanstaan en elkaar in hun brieven tot elkaar aangetrokken voelen. Het is heel intens om ondertussen als lezer te weten dat ze met elkaar schrijven.

Wanneer Declan er op een gegeven moment achterkomt aan wie hij telkens schrijft, besluit hij dit nog een poosje voor zich tot houden. Ook Juliet begint langzamerhand te vermoeden dat het Declan is die met haar schrijft, maar toch blijft ze hopen dat het iemand anders is omdat ze bang voor Declan is en gemene dingen tegen hem heeft gezegd.

En er is ook nog de beste vriend van Declan die een heel eigen verhaal heeft. Als lezer ontdek je nadat er vermoedens zijn opgewekt wat zijn verhaal precies is en dat is nog een heel bijzonder verhaal an sich. Een belachelijk goede extra toevoeging, wat mij betreft.

Al met al ben ik dus groot fan te noemen van dit boek. Ik durf zonder twijfel te zeggen dat dit een van de beste Young Adults ik die ik de afgelopen tijd gelezen heb. Niet gek dus dat ik dit boek met zijn sterke plot en intense karakters heel sterk aanraad.

Liefs,
Nienke

Kende jij dit boek al?

And the mountains echoed van Khaled Hosseini schafte ik ruim anderhalf jaar geleden aan en destijds heb ik enkel één poging tot lezen gedaan. Verder dan de veertigste bladzijde kwam ik niet. Toch bleef de wil om dit boek te lezen en heb ik oneindig lang naar de rug van het boek gestaard, al twijfelend of het al tijd was om het een tweede kans te geven. Ik zag er namelijk nog altijd als een berg tegen op om het boek te gaan lezen, omdat het Engels me moeilijk leek en het verhaal heel anders is dan de boeken die ik normaal lees. Daarom besloot ik pas recentelijk dat het eindelijk wel eens tijd werd om dit verhaal te gaan ontdekken.

De tien-jarige Abdullah moet in 1952 toezien hoe zijn zusje Pari achterblijft bij een rijke, kinderloze vrouw in Kabul (Afghanistan). Deze vrouw, Nila, kan de ziekte van haar oudere man niet aanzien en vertrekt met Pari naar Parijs. Na haar dood ontdekt Pari dat Nila niet haar echte moeder is en dat ze blijkbaar nog familie heeft in Afghanistan. Verder wisselt deze verhaallijn zich af met andere verhaallijnen die zich bijna allemaal in een andere periode afspelen, maar wel iets te maken hebben met de hoofdverhaallijn.

In het boek zijn alle personages en hun verhaallijnen met elkaar verweven. Dat maakte het lezen van dit boek extra bijzonder en deed me doen willen verder lezen. Het was haast verslavend te noemen want wanneer ik weer vanuit een ander perspectief las, wilde ik zo snel mogelijk weten wat dat perspectief met een van de andere verhaallijnen te maken had.

Er waren eigenlijk drie verhaallijnen waarvan ik veruit het meest heb genoten. Dat was allereerst de verhaallijn van de tien-jarige Abdullah en zijn jongere zusje Pari. Met die verhaallijn begint het immers en de affectie die Abdullah dan voor zijn zusje voelt, voelde voor mij zo intens aan. Daarnaast vond ik de brief van oom Nabi over zijn leven haast net zo intens en bovendien komt die brief later in het verhaal nog aan bod. En verder was de verhaallijn van de tweelingzussen voor mij hartverscheurend en daarom las ik die stukken ook met grote interesse.

Maar hoewel dit boek dus meerdere verhaallijnen omvatte, vond ik sommige verhaallijnen minder relevant voor het verhaal dan de drie die ik net als mijn favorieten benoemde. Deze minder relevante verhaallijnen waren in mijn ogen die van de neven, die van Thalia en die van Markos. Gelukkig zijn die verhalen op zichzelf wel interessant om door te lezen, maar ze waren niet zo verslavend als ik mijn favoriete verhaallijnen.

Ook vond ik dit boek op sommige momenten wel moeilijk om door te komen. Dit was omdat ik soms niet meer kon bijhouden uit wiens perspectief ik ook alweer las en daarnaast haalde ik soms namen door elkaar. Dat komt vermoedelijk omdat ik het Engels waarin ik dit boek las op sommige momenten vrij pittig vond om te begrijpen, maar dat loste ik op door af en toe dingen terug te lezen door wat bladzijdes terug te bladeren. Achteraf gezien was het voor mij slimmer geweest om de Nederlandse versie van het verhaal te lezen; dat wil ik dan ook zeker doen met een van de andere boeken van deze auteur.

Al met al vond ik dit boek absoluut de moeite waard, hoewel ik blij ben dat ik het anderhalf jaar op me heb laten wachten. Ik denk dat ik het destijds minder had gewaardeerd dan ik nu doe, omdat zowel de taal als het verhaal vermoedelijk nog te moeilijk voor me waren geweest.

Liefs,
Nienke

Kende jij dit boek al?

Ik ben over het algemeen een snelle lezer. Veel langer dan een dag of twee doe ik niet over het volledig lezen van een boek. Niet zo gek dus dat ik de afgelopen twee weken een heleboel verschillende boeken heb gelezen. De volgende boeken vond ik niet de moeite waard om een aparte recensie aan te wijden, maar zet ik toch graag in de spotlights.

Het beste van Adam Sharp
Door: Graeme Simsion

Adam Sharp is een pianist, maar heeft daar niet zijn beroep van weten te maken. In plaats daarvan werkt hij net als Claire in de IT. Hoewel hij niet ongelukkig is, heeft de sleur van het leven hem wel in zijn greep. Dan krijgt hij een mailbericht van Angelina Brown, de Australische actrice met wie hij jaren geleden een relatie had. Zij was zijn enige echte grote liefde en haar mailtje zet zijn hele leven op de kop. 

Deze auteur ken je wellicht als schrijver van 'The Rosie Project' en dit nieuwste boek van hem deed me daar ook lichtelijk aan denken. In beide boek zijn de hoofdrolspelers immers mannelijke IT'ers en bovendien staat in allebei de boeken de liefde als centraal thema.
Echter vond ik dit boek tegenvallen, zeker als ik het vergelijk met 'The Rosie Project'. Het enige wat ik wel tof vond, waren de vele referenties naar muzieknummers uit de jaren '60 en '70. Maar voor de rest moest ik me erg door dit verhaal heen vechten. Het verhaal is langdradig en het einde domweg teleurstellend. Ook het realisme gedurende het hele boek is verre van aanwezig. Dit boek deed wat mij betreft zonder twijfel onder aan 'The Rosie Project'.


De voordelen van onbeantwoorde liefde
Door: Becky Albertalli

Molly heeft bruin haar en bruine ogen, is dik en neigt naar depressiviteit . Molly valt op jongens, maar is onhandig en durft geen mond tegen hen open te doen. Haar tweelingzus Cassie, die slank is met blond haar en groene ogen, valt op meisjes en kent in tegenstelling tot haar zus geen angst. Molly wordt dan zowel verliefd op hipster Will als op de verlegen Reid. Het spel van aantrekken en afstoten wordt gecompliceerd door tussenkomst van vriendin Olivia. De relatie tussen de  tweelingzussen dreigt verstoord te raken door hun liefdesrelaties. 

Ook Becky Albertalli was bij mij al bekend als schrijfster van 'Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld' en gezien ik van dat boek ooit heel erg genoten heb, moest ik haar nieuwe boek uiteraard uitproberen.

Mijn oma van 92 is samen met zo'n beetje de rest van Nederland fervent fan van de tv-serie over Hendrik Groen waarvan zojuist de laatste aflevering is uitgezonden. Haar enthousiasme wist me een aantal weken geleden te charmeren, hoewel ik van tevoren niet verwacht had dat ik zo intens kon meeleven met een paar bejaarde acteurs die het leven in een verzorgingshuis weerspiegelen. Ik was zelfs zo weg van de serie dat ik ook maar al te graag het boek wilde gaan lezen.

In dagboekstukken beschrijft de 83-jarige Hendrik Groen over zijn leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Precies een jaar lang legt hij zo zijn leven en daarmee dat van zijn medebewoners, directieleden en verzorgers vast. Hendrik Groen legt zich ondanks zijn leeftijd niet neer bij het feit dat hij oud is en schrijft over zijn eigen ongemakken en die van anderen. Ook richt hij samen met medebewoners en de Oud-maar-niet-dood club op. Met deze club organiseert hij tot ongenoegen van zowel de directie als sommige medebewoners uitstapjes. 

De verschillen tussen het boek en de serie die mij zijn opgevallen
Anja Appelboom, de secretaresse van het bejaardentehuis, is in het boek een bijna-gepensioneerde eenzame dame die uiteindelijk ontslagen wordt onder het mom van een vervroegd pensioen. Dit is eigenlijk nog wel het opvallendste verschil wat ik heb kunnen vinden. In de serie is Anja namelijk minstens veertig jaar jonger en wordt ze zomaar ontslagen.

Everts tenen worden geamputeerd en in het boek is dat volgens Hendrik Evertse grootste angst omdat een vriend van Evert daaraan doodgegaan is. Van deze achtergrondinformatie was ik tijdens het kijken van de serie niet op de hoogte.

In het boek organiseert Hendrik voor de Omanidoclub een dagje golfen, wat echter totaal in de soep loopt vanwege hevige neerslag. Hendrik baalt daar een periode lang flink van. Ik kan me dit uitje niet herinneren uit de serie.

Niet veel later reist Hendrik in het boek samen met Evert af naar Brabant om vijf dagen lang te logeren bij Everts zoon en schoonzus. Ook deze trip heeft de serie niet gehaald en dat vind ik jammer, want ik had graag de familie van Evert in de serie willen zien.

De relatie of wat het ook is wat zich tussen Eefje en Hendrik afspeelt, is in de serie overduidelijk onder een vergrootglas gelegd. De liefde en de onzekerheid die dat voor Hendrik meebrengt is absoluut vertederend, maar in het boek ligt daar niet echt een nadruk op. Eefje wordt door Hendrik weliswaar 'mijn vriendin' genoemd en hij spreekt nooit uit dat hij gek op haar is, maar meer drama dan dat is het niet. Er is dus ook geen gesprek in het boek tussen Eefje en Grietje wat Hendrik per ongeluk hoort.

Verder is de brandoefening in de tv-serie eveneens uitvergroot. In het boek is hij lang niet zo heftig en 'redt' Hendrik Eefje ook niet uit haar kamer. Bovendien zijn alle bewoners er in het boek van op de hoogte dat de brandoefening slechts een oefening is, terwijl het er in de serie op lijkt dat iedereen denkt dat er echt brand is.

Hendriks dagboek zou in 2013 geschreven zijn en speelt ook in op de actualiteiten die zich in dat jaar afspelen. Zo schrijft Hendrik bijvoorbeeld over het aftreden van koningin Beatrix, het overlijden van Nelson Mandela (en andere beroemdheden die zijn gestorven in 2013), het overschot aan ganzen in Nederland, maar ook over zwarte piet en de nationale politiek. Geen van die actualiteiten komen echt naar voren in de serie.

Ook wordt Hendrik in het boek niet betrapt door mevrouw De Roos op het feit dat hij een kerstboom heeft. En Stelwagen neemt het dus ook niet voor hem ook. Overigens zijn de verhoudingen tussen Stelwagen en Hendrik ook uitvergroot in de serie. Hendrik laat immers tot aan het einde toe over zich heen lopen, terwijl hij in de serie leert om voor zichzelf op te komen.

Aan het overlijden van Eefje wordt in het boek weinig aandacht besteed. De kist van Eefje wordt niet beschilderd door de clubleden van Omanido. Eefje overlijdt in het boek op 29 december en op 31 december eindigt het verhaal, precies één bladzijde nadat het overlijden van Eefje wordt benoemd. Gelukkig eindigt het dan weer wel precies op dezelfde manier waarop de serie eindigt.

En in het boek wordt Hendrik over het algemeen door iedereen 'Henk' genoemd. In de serie wordt hij echter alleen maar bij zijn volle naam aangeduid.

Al met al vind ik dat de serie zich los van bovenstaande punten nog aardig aan de gebeurtenissen in het boek heeft weten te houden. Veel van de dingen in het boek herkende ik en zelf conversaties zijn exact hetzelfde op tv uitgezonden. Het is in de serie alleen allemaal een tikkeltje dramatischer en treuriger dan in het boek, maar dat is vaak zo bij verfilmingen.

Raad ik het boek aan als je de serie al hebt gezien?
Op bovenstaande vraag antwoord ik met een volmondig ja. Ik was al fan van de serie, maar ook het boek is prachtig. Je leest enkel Hendriks geschreven dagboekstukken en die manier van schrijven maakt dat je je nog meer in Hendriks gedachten en gevoelens kan inleven dan dat je tijdens het kijken van de serie al kan. Uiteindelijk durf ik niet met zekerheid te zeggen of ik het boek of de serie mooier vond. Zoals ik al schreef, het boek en de serie lijken enorm veel op elkaar en dus heb ik wat dat betreft eigenlijk geen voorkeur.

Overigens ben ik blij dat ik eerst de serie heb gezien en pas daarna aan het boek ben begonnen. Ik denk namelijk dat het mijn mening over het boek positief heeft beïnvloed, helemaal omdat ik dit boek vermoedelijk nooit zou hebben opgepakt als ik het niet kende door de tv-serie.

Heb je, net zoals ik, nog lang niet genoeg van Hendrik Groen? Geen zorgen! Er is een tweede dagboek van Hendrik Groen uitgegeven onder de naam: 'Zolang er leven is'. Dat is het dagboek van Hendrik dat in 2015 door hem geschreven zou moeten zijn. Daarin gaat Hendrik door met de strijd tegen de directie, gaat hij verder met zijn zoektocht naar manieren waarop je een waardig leven kan afsluiten, komen er nieuwe leden bij de Omanidoclub en lees je hoe het verder met Grietje gaat. Althans, dat belooft de preview die in Het geheime dagboek van Hendrik Groen te lezen valt.

Of er een tweede seizoen komt van de tv-serie is overigens nog onbekend, maar ik mag hopen dat ik volgend jaar weer iedere maandagavond de tv mag aanzetten om naar Hendriks komende avonturen te kijken.

Liefs,
Nienke

Wat vond jij van de tv-serie of het boek over Hendrik Groen?

Woensdagochtend bracht ik een kort bezoekje aan de bibliotheek en liep ik per toeval tegen de boeken van Colleen Hoover aan. Ik liet me, zonder eigenlijk ook maar te lezen waar de boeken over gingen, verleiden door de prachtig mooie covers van de boeken. Al gauw kwam ik tot de ontdekking dat het niet enkel de covers waren die prachtig zijn.

Confess - Auburn verlies op vijftienjarige leeftijd haar jeugdliefde Adam aan kanker. Vijf jaar later leidt ze een zeer ongelukkig leven totdat ze Owen ontmoet, een kunstschilder, die zijn inspiratie voor schilderijen haalt uit anonieme bekentenissen van mensen. Auburn accepteert een baantje als gastvrouw in zijn galerie en vrijwel meteen blijken de twee perfect bij elkaar te passen. Maar zowel Auburn als Owen lopen rond met tragische geheimen vanuit hun verleden die het moeilijk maken voor ze om bij elkaar te zijn.

Ik begon diezelfde woesndag nog met lezen in het boek Confess. Een onwijs tragisch liefdesverhaal dat begint met de dood van een veel te jonge jongen. Ik voelde heel veel sympathie voor zijn geliefde Auburn en ook wanneer ze Owen ontmoet en met haar geheimen rondloopt, blijft die sympathie. Ze is een naïef karakter en dat verandert niet gedurende het hele verhaal.


Ook de manier waarop kunst verweven zit in dit boek sprak me erg aan. De kunst die Owen maakt is gebasseerd op bekentenissen van anonieme mensen (die ook daadwerkelijk zijn ingezonden door echte lezers) en de schilderijen die hij daarvan maakt staan ook als illustraties afgebeeld in het boek. Deze combinatie gaf het boek net een beetje extra.

Het enige wat ik persoonlijk wat minder vond is dat een van de personages zich absoluut verkeerd gedraagt en daar zomaar mee weg komt. Dat geeft een verkeerd signaal af. Ook Auburn is niet goed in voor zichzelf opkomen en laat een heleboel maar gewoon gebeuren. Wat dat betreft vond ik het jammer dat ze niet een wat sterkere persoonlijkheid had.

Al met al was het wel een echte pageturner en ik kon het boek niet meer wegleggen. Het einde was zo goed afgerond, niet normaal. Alle losse eindjes (zelfs die waarvan ik simpelweg vergeten was dat het losse eindjes waren) kwamen aan bod en werden onwijs goed afgesloten. Ik surfde nadat ik het einde had gelezen totaal verbluft naar Goodreads om tot de conclusie te komen dat ik niet de enige was die onwijs fan was van het boek. Ook ontdekte ik dat de schrijfster nog veel meer titels op haar naam heeft staan en dat beloofde veel goeds voor de toekomst.


Na het uitlezen van Confess kon ik niet wachten om het andere boek van Colleen te gaan lezen. Dus diezelfde avond begon ik te lezen in It ends with us. Ik wil eigenlijk geen beknopte beschrijving van dit boek uittypen, want ik denk dat je er beter aan doet om dit boek in te gaan zonder dat je weet waar het over zal gaan. En het is moeilijk om niet in de beschrijving te verklappen wat er zich precies afspeelt in het verhaal.

Hoe dan ook, It ends with us overtreft misschien nog wel alle boeken die ik het afgelopen jaar heb gelezen. Wat een boek. Ik had na het lezen van Confess uiteraard hoge verwachtingen en die zijn dan ook met gemak overstegen. Hoewel ik de volgende dag vroeg moest opstaan om te werken, heb ik tot ver na middernacht doorgelezen om dit boek uit te krijgen. Dat zegt misschien al wel genoeg over hoe geweldig ik dit boek vond.

Het is een heel krachtig boek over zowel de mooie, maar vooral de donkere kant van relaties. Het thema dat aan bod komt (en wat ik dus niet ga verklappen) is heel actueel. Het hoofdpersonages, Lily, is een erg sterk karakter ook al heeft ze de nodige twijfels bij de keuzes die ze maakt. Aan het einde was ik zo trots op haar omdat ze zichzelf van zo'n sterke kant liet zien.

---

‘There is no such thing as bad people. We’re all just people who sometimes do bad things.’

---

Ook zijn de stukken uit Lily's verleden op een heel originele manier tussen de stukken uit het heden verweven. Lily schreef in haar jeugd namelijk brieven aan Ellen DeGeneres om haar problemen van haar af te schrijven. Die brieven zijn, naast het feit dat ze absoluut hilarisch zijn, ook erg emotioneel om te lezen.

Gedurende het lezen van dit boek, had ik echter geen idee waar de titel op sloeg. Aan het einde gebruikt de schrijfster de titelzin en het lezen daarvan was zo'n mooi moment. De titel past perfect bij het verhaal en de uiteindelijke beslissing die Lily maakt. Het deed mijn ogen immers doen opzwellen. Na het einde kwam nog een erg ontroerend nawoord van de schrijfster, waaruit blijkt dat de gebeurtenissen in het boek gebasseerd zijn op daadwerkelijke gebeurtenissen uit het leven van de schrijfster. Dat maakte mijn liefde voor het boek alleen nog maar groter.

Ik las beide boeken overigens in het Engels en dat was goed te doen gezien het feit dat er niet te moeilijke taal wordt gebruikt. Maar als je een voorkeur hebt voor Nederlandse boeken, dan kan ik je geruststellen want beide boeken zijn vertaald. Zoals misschien wel is gebleken, vond ik beide boeken mooi, maar heeft It ends with us een streepje voor op Confess. Toch raad ik ze allebei heel erg aan als je opzoek bent naar prachtig uitgewerkte boeken.

Liefs,
Nienke

Kende jij deze schrijfster al?