Een goede kans is het nieuwste jeugdboek van Sarah Moore Fitzgerald, die je wellicht kent als schrijfster van De appeltaart van hoop. Sinds de verschijning van dit boek kon ik niet wachten om hem in mijn handen te krijgen, omdat ik behoorlijk positief gestemd was over De appeltaart van hoop.
Minty leidt een rustig leventje in Ierland. Maar dan lopen de spanningen tussen haar ouders op. Als Minty's vader verhuist om bij zijn nieuwe vriendin te gaan wonen, wordt dit niet met Minty besproken. Haar moeder doet alsof er niks aan de hand is en ze juist nu leert hoe ze gelukkig kan zijn, maar Minty gelooft haar niet en is zelf ook in de war. Tegelijkertijd wordt Minty vrienden met haar mysterieuze klasgenoot Ned, die traint voor een illegale paardenrace. De twee doen mee aan de race. Minty's ouders zijn laaiend en verbieden de omgang met Ned. Maar uiteindelijk dwingt Minty ze om in te zien hoeveel Ned voor Minty is gaan betekenen in een periode dat zijzelf zo afwezig waren.
Onderliggende thema's
Ik ben er een groot liefhebber van als boeken net wat meer diepgang hebben. Dat was bij dit boek zeker het geval. Ik verwachtte iets luchtigs, maar werd aangenaam verrast door de onderliggende thema's die in dit verhaal een grote rol spelen. Hoofdpersonage Minty heeft te dealen met de scheiding van haar ouders en ik kan me voorstellen dat dit thema vrij actueel is onder jeugdigen. De uiteindelijk omgang van Minty met deze situatie is vermoedelijk erg leerzaam voor kinderen die zich in zo'n zelfde situatie bevinden.
Daarnaast is ook de vriendschap tussen Minty en Ned erg bijzonder. Hoewel Ned in eerste instantie wat afstandelijk is, weet Minty uiteindelijk zijn vertrouwen te winnen en bloeit er iets heel moois op. Ook wat hun vriendschap betreft denk ik dat ze een goed voorbeeld zijn voor sommige lezers.
'Oma zei dat het juist goed was om iets te doen waar je een klein beetje huiverig voor was, maar ze zei ook dat bang zijn om te vallen hetzelfde was als bang zijn om te leven, en dat ik er meer aan had om die angst zo snel mogelijk uit mijn systeem te krijgen.'
Verder stonden er vaak mooie zinnen in het boek. De schrijfstijl was weliswaar simpel en de scènes zijn kort en volgen elkaar gauw op, maar toch vielen er best wat mooie levenslessen te halen uit sommige zinnen waar ik bijna overheen las. Bovenstaand is daarvan een goed voorbeeld. Deze ontdekking maakte dat ik me meer ging focussen op wat er daadwerkelijk was geschreven en dat heeft me daadwerkelijk weten te interesseren.
Paarden
Dit verhaal gaat ook over paarden en paardenraces. Dat is niet bepaald een onderwerp waar ik enorm dol op ben (lees: ik heb totaal niks met paarden), maar desalniettemin stoorde me dit totaal niet. Sterker nog, ik vond de manier waarop de paarden in het verhaal verwerkt zijn juist enorm tof en een goede toevoeging voor het uiteindelijke verhaal. Bovendien maken de paarden in dit verhaal het boek niet tot een typisch meisjesboek. Ik zou dit boek zowel aan jongens als aan meisjes aanraden. Net zoals ik het ook aan jong en oud zou aanraden.
De appeltaart van hoop
Natuurlijk kan ik het niet laten dit boek met De appeltaart van hoop te vergelijken. Ik ben van mening dat beide boeken erg op elkaar lijken. Ze hebben me allebei weten te ontroeren, ook al raak ik niet zo snel geëmotioneerd tijdens het lezen van boeken, helemaal niet tijdens het lezen van jeugdboeken. Ook gaven beide boeken me een gevoel van nostalgie, ik voel me tijdens het lezen weer even kind. Wat dat betreft vind ik dat de boeken wel zo ongeveer op hetzelfde niveau liggen en in die zin is het alleen jammer dat Een goede kans niet heel erg boven De appeltaart van hoop is uitgestegen.
Liefs,
Nienke
Kende jij dit boek al?