De naam 'Paula Hawkins' heb ik na het lezen van The Girl On The Train in koeienletters in mijn hoofd opgeslagen. Ik was erg onder de indruk van dat boek en sterker nog, het was een van de boeken die me deed inzien dat het thrillergenre mij zeker kan vermaken. Niet gek dus dat ik enthousiast werd toen ik erachter kwam dat er een nieuw boek van haar was uitgekomen. Toen ik het boek eindelijk wist te bemachtigen, heb ik het dan ook zo snel mogelijk uitgelezen.

Alleenstaande moeder Nel Abbott wordt in Beckford bij Newcastle dood gevonden in dat deel van de rivier dat de Verdrinkingspoel wordt genoemd en waar zich al eeuwen mensen verdrinken. Haar zus Jules met wie ze geen contact had, wordt gevraagd voor Nels dochter te gaan zorgen. De politie die Nels dood onderzoekt denkt aan zelfmoord, maar dat lijkt niet logisch gezien Nels plannen en het feit dat ze een boek aan het schrijven was. Behalve politieman Sean Townsend en jonge brigadier Erin Morgan wil ook Jules weten wat is gebeurd. Dat brengt veel oude en nieuwe spanningen tussen bewoners vroeger en nu boven tafel.

Thema
Naar mijn mening is het thema dat centraal staat in dit boek relaties. Er zijn zoveel personages die op hun eigen manier allemaal met elkaar te maken hebben. Het speelt zich af in een kleine dorpje, waardoor alles wat daar gebeurd onder een vergrootglas wordt gelegd. Als ik zelf in Beckford zou wonen, zou me dat enkel benauwen. Maar juist daarom was het interessant om over het dorpje en wat daar zich allemaal heeft afgespeeld te lezen.

Veel perspectieven
Nooit eerder las ik een boek vanuit zoveel verschillende oogpunten. Ik heb ze niet geteld, maar er waren minstens tien verschillende personages aan het woord. Dat was een bijzondere ervaring. Ik ontdekte op deze manier hoeveel verschillende waarheden er voor mensen bestaan en bovendien lukte het daardoor om (bijna) alle personages te begrijpen. Toch geef ik nog altijd de voorkeur aan minder perspectieven, want een nadeel vind ik dat ik bepaalde favorieten krijg, waardoor ik sommige perspectieven niet leuk meer vind om te lezen.

De personages
Los van de hoeveelheid perspectieven die er in dit boek waren, vond ik wel dat de personages goed waren uitgewerkt. Ze waren allemaal erg divers en hadden zo hun eigen motieven van wat ze wel en niet gedaan hebben. Wel vind ik dat de personages gedurende de verhaallijn weinig ontwikkeling doormaken en dat is juist iets waar ik heel erg fan van ben.

De opbouw en de ontknoping
Ik moet eerlijk zeggen: ik was niet erg onder de indruk van de ontknoping. Sterker nog, ik had het al vanaf kilometers afstand zien aankomen. En dat vind ik misschien nog wel het grootste minpunt in dit boek. Er vindt geen spanningsopbouw plaats. Hoe meer je leest, hoe meer informatie je krijgt, maar daarmee is ook alles gezegd. Dat vond ik jammer. In The Girl On The Train ervoer ik dat heel anders.

Gelijkenissen met The Girl On The Train
Waarom ik zo'n fan ben geworden van The Girl On The Train is vanwege het totaalplaatje wat dat boek te bieden had. Het had een fijne schrijfstijl, een fijn verhaalverloop en een verrassende ontknoping. Een combinatie van die elementen miste ik juist in dit boek. De schrijfstijl was weliswaar erg prettig, maar het verhaalverloop en de ontknoping vielen juist tegen. Maar losstaand is In Het Water zeker niet verkeerd. Het is een mysterie dat ontrafelt moet worden en daarom heb ik ook zeker mijn genietmomentjes ervaren terwijl ik het las.

Liefs,
Nienke

Kende jij dit boek al?