Het begin van dit boek trok me enorm. Het begint namelijk in medias res: midden in het verhaal. Wat typerend voor dit boek was dat er niet zo zeer een focus lag op de gebeurtenissen, maar meer op de personages. De meeste hoofdstukken zijn geschreven vanuit Scott, maar daarnaast lees je ook hoofdstukken vanuit de personages die zich in het privévliegtuig bevonden. Hierdoor kom je steeds meer te weten over de reden waarom het vliegtuig neergestort zou kunnen zijn. Door deze indeling voelde dit boek meer aan alsof ik een tv-serie aan het kijken was dan alsof ik een boek aan het lezen was. De gebeurtenissen en personages zag ik zo voor me. En dat maakte dit boek erg krachtig.

Het personage vanuit wie je veruit het meest leest, is overlever Scott. En hij was dan ook mijn favoriete personage. Het is makkelijk om je in hem in te leven. Bovendien was hij goed uitgewerkt, hij was een zwemmer en daardoor kon hij de vliegtuigcrash overleven. Scott is daarnaast een schilder en pas last-minute werd besloten dat hij mee zou gaan met het vliegtuig. Dat laatste is tragisch, maar aan de andere kant ook weer heel mooi: anders had hij JJ niet kunnen redden. Na de crash zien de media Scott als hoofdverdachte en daarom wordt hij achtervolgd door de pers.

Dus naast de vraag hoe het vliegtuig heeft kunnen neerstorten, stond er ook nog een ander thema centraal. Namelijk de media. Hoe betrouwbaar is deze? Waarom vinden wij het tegenwoordig zo normaal om alles wat we horen op bijvoorbeeld het journaal zomaar aan te nemen? En waarom zijn de drama’s in de levens van andere mensen voor ons zo vermakelijk om naar te kijken?

---

'‘En terwijl ze, begeleid door de muziek van crooners uit de jaren vijftig en het rumoer van het publiek tijdens de honkbalwedstrijd, omhoogvliegen door de witte mist, heeft niemand een vermoeden dat het vliegtuig binnen zestien minuten zal neerstorten in zee.’ '

---

Ook over de schrijfstijl heb ik geen fout woord te zeggen. Dit boek voelde in vergelijking met alle Young Adults die ik de afgelopen tijd las als een verademing. De beschrijvingen zijn niet vluchtig, maar uitgebreid en prachtig. Zo ook bovenstaand voorbeeld. Dit was het einde van het eerste hoofdstuk en maakte mij zo graag willen doen doorlezen.

De ontknoping kwam ook nog eens uit een totaal onverwachte hoek. Ik vond het zelfs jammer dat het boek niet honderden pagina’s langer was, want ik had nog veel langer van dit boek en zijn bijzondere personages willen genieten. Ik denk dat het moeilijk gaat worden om een boek te vinden die dit verhaal kan evenaren.

Liefs,
Nienke

Kende jij dit boek al?