Waar ik vorige maand wekelijks een schrijfportret schetste, is het nu de beurt aan lezers. Iedere zaterdag van februari komt er een zogenaamd leesportret online, waarin ik jullie laat kennismaken met een boekliefhebber met een boekenblog. Vandaag is de beurt aan Eline.

Eline (16) was in 2015 Blossom Books ambassadeur. Al anderhalf jaar lang blogt ze op haar boekblog All the feels over alles wat met boeken te maken. Ze heeft een uitgesproken mening en is niet bang om die onder stoelen of banken te schuiven. 

Waarom ben je je boekblog begonnen? 
'Op de middelbare school zat ik bij de debatclub, wat ik geweldig vond. Argumenten opbouwen totdat je iemand volledig overtuigt, is een van de mooiste dingen die er is. Naast debatteren hield ik ook heel erg van lezen en van schrijven. Ik volgde een aantal Amerikaanse BookTubers en ik vond het super cool wat ze deden, maar had nooit zo door waarom het me aansprak. Tot op een dag er iets voor me klikte en ik realiseerde dat een recensie eigenlijk een eenzijdig debat is. Je overtuigt je lezer van jouw mening door hem te onderbouwen met goede argumenten. De combinatie van boeken lezen, iets schrijven en debatteren was zo mooi dat ik er wel iets mee moest doen. Een paar maanden later is All The Feels geboren.'

Wat is het leukste dat het boekbloggen je heeft gebracht? 
'Ik ga hier voor iets ontzettend clichés, maar ik moet toch echt vriendschappen antwoorden. Ik heb een clubje boekbloggers waarmee ik naar events ga en zo, en die zie ik echt als vrienden, ook buiten het boekbloggen om. Maar de connecties die je maakt met niet-boekbloggers zijn even belangrijk! Zo heb ik bij uitgeverijen leuke mensen ontmoet, en heb ik ontzettend lieve en enthousiaste lezers. Een van die lezers stuurde me een keertje een mailtje, en dat is uitgelopen op een hele goede vriendschap. Door een boekenblog ontmoet je mensen die jouw passie voor boeken delen, en dat zorgt meteen voor een klik. Dus ik denk dat dat het leukste is wat boekbloggen me gebracht heeft!'

Lees je al van kleins af aan of is je liefde voor lezen pas later gekomen? En is er een boek dat je heel erg bijgebleven is uit je jeugd?
'Ik heb mezelf op jonge leeftijd leren lezen, dus ik lees al weer een hele tijd. Ik vond lezen altijd al leuk, maar ik denk toch dat Harry Potter het vuur aanwakkerde. Ik las deel een toen ik 7 jaar was en ik was meteen verkocht. Ik heb binnen een jaar de hele serie uitgelezen, wat ik toch best een prestatie vind voor een 7-jarige. Verder las ik de Pitty op Kostschool, de Dolle Tweeling en de de Vijf boeken van Enid Blyton helemaal stuk, en was ik groot fan van de Drakeneiland serie van Lydia Rood. Ieder jaar met de Kinderboekenweek mochten mijn broertjes en ik een boek uitzoeken van onze ouders en ik haalde ieder jaar braaf het nieuwe deel uit de serie. Meesterwerken waren dat.'



Veel boekbloggers zijn voornamelijk positief in boekrecensies. Durf jij je negatief uit te laten over boeken waar je minder enthousiast over bent? Hoe denk je dat dat komt?
'Ik durf zeker negatief te zijn! Recensies zijn de mening van de lezer en als die een probleem met een boek heeft mag dat zeker geuit worden. Wel vind ik het ontzettend belangrijk dat deze mening onderbouwd wordt. “Dat was slecht” alleen kan niet, “De hoofdpersoon was een zwak personage dat totaal obsessief bezig was met de jongen waar ze verliefd op werd het moment dat ze hem ontmoette” kan wel. Zolang je kan onderbouwen waarom je iets vindt geloof ik erin dat je alles kan en mag zeggen wat in je op komt. Wel moet je altijd oppassen dat er een dunne scheidslijn ligt tussen gegrond negatief en ronduit gemeen. Ik moet ook zeggen dat ik bij een Engels boek veel makkelijker een iets hardere recensie plaats dan bij een oorspronkelijk Nederlands boek. De kans dat de auteur de recensie onder ogen krijgt is toch aanwezig en je wilt niemand kwetsen. Maar ja, jouw mening is jouw mening.'

Vind jij het belangrijk om auteurs van je favoriete boeken te ontmoeten? 
'Belangrijk niet per se, maar wel ontzettend bijzonder! Zo heb ik Leigh Bardugo ontmoet, net als John Flanagan en Becky Albertalli. Vooral die laatste ontmoeting heeft veel indruk op me gemaakt. Ik geloof heel erg in het los zien van auteur en werk. Als ik een boek niet goed vind hoeft dat geen impact te hebben op wat ik van de auteur erachter vind. Vice versa probeer ik mijn mening over een auteur als persoon geen invloed te laten zijn op wat ik van een boek vind. Daardoor is het bijna gek om de persoon te ontmoeten die achter dat ene fantastische boek zat. De manier waarop ik boeken probeer te lezen zorgt ervoor dat je soms bijna vergeet dat iemand het boek ook werkelijk geschreven heeft. Ik vind het ontzettend leuk om mijn favoriete auteurs te ontmoeten, en het voegt ook zeker wat toe, maar echt belangrijk? Ach, ik vind het boek ook wel goed zonder die ontmoeting.'

Het moge duidelijk zijn dat Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld een van je favoriete boeken is. Wat maakt dit boek zo speciaal voor jou?
'Ooooooooooooooh, je gaat er echt spijt van krijgen dat je me dit vraagt. Er zijn twee totaal verschillende redenen waarom ik dit boek zo speciaal vind, die ik ook los van elkaar ga noemen.

1. Simon heeft me de ogen geopend voor het probleem dat afwezigheid van diversiteit in literatuur vormt. Ik heb hier zelfs een hele blogpost aan geweid, zo belangrijk vond ik dit onderwerp. Het kwam erop neer dat ik Simon had afgeschreven als iets waar ik geïnteresseerd in zou kunnen zijn omdat ik niet dacht dat ik me in kon leven in een personage dat zo anders was dan ik. Om mezelf te bewijzen dat dat echt niet het geval was ben ik Simon gaan lezen, en kwam ik tot de conclusie dat die gedachte die ik eerst had totaal ongegrond was. De meeste boeken waar we in ons leven mee in aanraking komen hebben een blanke heteroseksuele hoofdpersoon. Het valt je niet echt op, tot je erover na gaat denken en probeert een lijst op te stellen van “afwijkende” hoofdpersonen. Simon heeft me doen inzien dat we meer diversiteit in literatuur nodig hebben, omdat er nu een norm is van blank, heteroseksueel en niet-gehandicapt, en deze norm zou er niet moeten hoeven zijn. Door meer diversiteit in literatuur te introduceren normaliseren we misschien de blik van velen op deze groepen. En het eindigt de leugen dat iedereen blank, heteroseksueel en niet-gehandicapt is, want dat is in de verste verte niet waar.

---

'Het is de light en fluffy contemporary die je graag tussendoor leest, maar stiekem snijdt het een hele hoop belangrijke en gevoelige onderwerpen aan.'

---

 2. Naast dat Simon mijn ogen heeft geopend voor iets ontzettend belangrijks is het ook gewoon een ontzettend goed boek. Het is de light en fluffy contemporary die je graag tussendoor leest, maar stiekem snijdt het een hele hoop belangrijke en gevoelige onderwerpen aan. Becky heeft een manier van schrijven waardoor de personages levensecht aanvoelen, en nadat je het boek weglegt vraag je je oprecht af waarom Simon niet naast je op de bank zit met Oreo’s. Het boek wisselt geniale humor af met prachtige pop culture references, en tijdens dit alles is er ook nog eens het mysterie over wie Blue nou is. Dat boek doet gewoon zo ontzettend veel met me, het is niet grappig meer. De personages voelen als mijn vrienden, en ik wil niets dan het beste voor ze. Toen ik Simon herlas zou je denken dat ik het redelijk relaxed zou kunnen lezen omdat ik wist wat er zou gebeuren, maar niks was minder waar. Ik haalde het ineens in mijn hoofd dat sommige scènes bijna te mooi om waar te zijn waren, dus misschien had ik ze wel bedacht en kwamen sommige dingen helemaal niet goed. Ik ervoer zulke intense stress tijdens die re-read, het was niet normaal. Mocht je het je afvragen, ik heb me geen van de scènes ingebeeld. Het nieuwe boek van Becky Albertalli, The Upside of Unrequited (De Voordelen van Onbeantwoorde Liefde), heb ik ook al gelezen, en het was weer prachtig. Ik heb de laatste honderd pagina’s constant tranen in mijn ogen gehad. Niet omdat er ook maar iets zieligs gebeurde, maar omdat het zo ontzettend mooi was. Ik moest bijna elke pagina wel hardop lachen, wat voor interessante situaties zorgde toen ik dit boek zat te lezen in de trein van en naar de uni. Simon blijft mijn favoriet, maar Upside komt zeker erg dichtbij op nummer twee.'

Heb je de wens om ooit zelf een boek te schrijven? Waarom wel of niet?
'Absoluut! Ik schrijf al jaren verhalen. Eerst fan-fiction, maar nu ook zeker verhalen volledig door mezelf bedacht. Ik wil eerst mijn eigen stijl en vaardigheden zo veel mogelijk ontwikkelen voordat ik me waag aan het schrijven van de ideeën waar ik heel erg in geloof. Dat voelt toch een beetje als verspilling, als je weet dat het een jaar later misschien wel veel beter zou kunnen zijn. Ik heb een punt bereikt dat ik me daar een beetje overheen heb gezet, en langzaam maar zeker de leuke projecten aan het uitwerken ben. Wie weet ligt er over een jaar of tien wel een echte Eline Berkhout in de winkel. Het liefst met een “New York Times Bestselling Author” tagline erop, uiteraard.'
Liefs,
Nienke