Personages
Bovendien ontwikkelde ik geen voorkeur om vanuit een van de perspectieven te lezen. Ik vond alle personages even leuk. Ze hadden namelijk allemaal hun eigen beweegredenen en problemen, maar tegelijkertjid was er iets wat ze bond: ze leefden in dezelfde wereld en kregen daardoor te dealen met dezelfde obstakels. De hoeveelheid informatie die je krijgt, is precies genoeg en voelt niet als een teveel.


Terugblikken
De verhaallijn
Ik vond het verhaallijn heel vet. Helemaal omdat het fantasy-aspect naar mijn mening erg goed is uitgewerkt. Ik kon me goed inleven in de personages en de wereld waarin zij in de toekomst leven. Waar ik verwachtte te kampen te krijgen met een soort tweede Hungergames, viel dat me heel erg mee. Dit boek was uniek, omdat de manier waarop alles tot stand is gekomen zo anders is. Bovendien is de geschiedenis die alle personages met zich meedragen voor iedereen onwijs goed uitgewerkt.

Ik heb door De 100 te lezen een nieuw favoriet boek gevonden. En nog leuker: er zijn vervolgdelen! Ik ben op het moment van schrijven, stiekem al aan het lezen in het tweede boek and I can tell you already: het is fan-tas-tisch. Ik ben erg lovend over deze serie, dus ik raad hem dan ook zeker aan. Ik heb in ieder geval ten lijve ondervonden dat niet alle dystopische verhalen hetzelfde zijn en dat ik vooroordelen te snel vel.

Liefs,
Nienke

Vond jij De 100 ook zo tof?

Inge (19) kan je kennen van haar blog ReadInge. Ze leest al van kleins af aan en vanaf het moment dat ze Young Adults leerde kennen, is ze niet meer gestopt met lezen. Haar boekenblog begon ze voor school, maar tegenwoordig doet ze het omdat ze het leuk vindt. 

Je bent je boekblog voor school begonnen. Inmiddels is die opdracht afgerond en houd je je er nog steeds mee bezig. Wat hoop je nu te bereiken met je blog?
'Ik ben inderdaad officieel mijn boekenblog begonnen voor school, maar stiekem was het iets waar ik al langer over na zat te denken om te doen. De opdracht voor school, waarbij ik zelf activiteiten mocht uitvoeren die gerelateerd waren aan mijn studie, was eigenlijk het laatste zetje om de blog echt op te starten. Ik ken niet zo veel mensen in mijn naaste omgeving die net zoveel lezen als ik, en ik wilde graag kunnen kletsen over de boeken die ik lees. Dit kan ik nu doen door het schrijven van artikelen en recensies op mijn blog. Uiteindelijk hoop ik hierdoor mensen te bereiken die dezelfde passie delen als ik! Ook vind ik het een uitdaging om leuke foto's te maken en te bijwerken om bij mijn artikelen te plaatsen. Hiermee oefen ik met Photoshop omgaan en ik vind het ook nog eens super leuk om te doen.'
Wat schrijf je het liefst voor je blog? Zijn dit de boekrecensies of toch de andere artikelen?
'Ik schrijf het liefst Booktalk-achtige artikelen voor mijn blog, waarbij ik een bepaald onderwerp binnen de boekenwereld bespreek. Ik probeer hiervoor research te doen en er dan een soort betogende tekst of beschouwing van te schrijven. Hiermee probeer ik meer diepgang te geven aan mijn blog, dan alleen artikelen als recensies en bookhauls te schrijven. Ik kijk er altijd heel erg naar uit om deze artikelen online te zetten. Recensies vind ik ook leuk om te schrijven, want daarin kan ik de ins en outs van een boek bespreken. Vooral van boeken waar ik heel enthousiast over ben, vind ik dit super tof om te doen.'


Hoe denk je over boekverfilmingen? Lees je liever eerst het boek voor de film of andersom?
'Ik vind boekverfilmingen tof, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik lang niet alle boekverfilmingen kijk zodra ze uitkomen. Zo moet ik bijvoorbeeld nog steeds de verfilming van 'Paper Towns' kijken. Het liefst lees ik de boeken voordat ik de film bekijk. Ik ben soms namelijk bang dat wanneer ik een film gekeken heb, ik de boeken niet zo snel meer op zal pakken, omdat ik het verhaal "dan toch al ken". De grootste plottwists zijn dan weg. Tot nu toe is dit me goed bevallen, en zijn de meeste boekverfilmingen super gaaf en wijken ze niet ver van het boek af. De enige film waar ik wel erg teleurgesteld over was, is de boekverfilming van 'Divergent'. Daar hadden ze het verhaal zo van veranderd, op een manier die ik niet leuk vond, dat ik de rest van de filmreeks niet eens meer gekeken heb.' 

'Ik weet niet zo goed hoe ik dit uit zou moeten leggen. Het is heel erg een gevoel. Ik lees eigenlijk waar ik zin in heb. De laatste tijd ben ik echt erg geintresseerd in Sci-Fi boeken, en zal ik die dus sneller oppakken. Ook vind ik boeken die zich afspelen in een land of een cultuur waar ik nog niet zo bekend mee ben, erg tof. Eigenlijk moeten de boeken bij mij een soort "wauw" factor hebben wanneer ik de achterflap lees. Maakt niet uit welk genre wanneer ik in de boekhandel sta. Het moet mijn nieuwsgierigheid prikkelen. En wanneer ik in de bui ben om dat genre boeken te lezen, dan pak ik het uit mijn boekenkast.'

Welk boek dat je recentelijk las is je erg bijgebleven en waarom?
'Ik las laatst 'Duizend Hoog' van Katharine McGee, waar ik echt super enthousiast over ben. Normaal hou ik echt niet zo van drama en soap-achtige dingen, maar dit boek vond ik zo geweldig! Elk hoofdstuk eindigde in een soort cliffhanger, waardoor ik bijna niet kon stoppen met lezen. Ik wilde weten hoe het verder zou gaan. Ook vond ik de setting van het verhaal super interessant. In een futuristisch New York met een toren van duizend verdiepingen hoog, welke eigenlijk een soort sociale ladder is. Hoe hoger je woont, hoe welvarender je bent.'

Dinsdag 14.02
Mijn hoofdpersonage heb ik tijdens het schrijven leren kennen. Van tevoren wist ik twee dingen over Nathan, namelijk 1) zijn naam en 2) dat hij een jongen was. Inmiddels weet ik meer, doordat ik hem al schrijvend tot leven heb gebracht. Maar dat maakt hem in mijn ogen nog niet een goed personage, omdat hij geen kenmerkende eigenschappen heeft - of tenminste: die ken ik nog niet.

Dus waar ik aan het eind van deze week achter wil zijn gekomen is: wie is Nathan? 

Round character
Ik denk dat veel schrijvers deze term kennen. Zo niet, dan is het misschien omdat ik de enige ben die het gebruikt. Maar een personage (of eigenlijk gewoon een mens over het algemeen), is gevormd vanuit drie dingen:
1) Uiterlijk (ofwel fysologie)
Voorbeelden: Nathan heeft een lengte van 1,85 meter // hij draagt een bril over zijn groene ogen// zijn neus is in verhouding met zijn gezicht te groot // zijn kapsel bestaat uit vrolijke, bruine krullen
2) Binnenwereld (psychologie)
Voorbeelden: stiekem verliefd op een nieuwe jongen uit zijn klas // heeft een hekel aan alles wat met sporten te maken heeft // droomt van een verre vliegreis // is bang voor kleine ruimtes
3) Afkomst (socialogie)
Voorbeelden: hij woont bij zijn moeder in een fictief dorp, zijn vader woont ergens anders // hij zit in zijn eindexamenjaar // hij is ooit betrapt op winkeldiefstal in een supermarkt en heeft daar nu een winkelverbod // werkt als krantenbezorger, maar haat vroeg opstaan

Het leuke is dat je bij het invullen van dit soort dingen én je personage goed leert kennen én met de gekste eigenschappen op de proppen komt.

Zaterdag 19.02
Hoewel ik wel sterk heb nagedacht over wie mijn personages zijn en wat ze maakt tot wie ze zijn geworden, heb ik daarentegen weinig geschreven. Tot aan vandaag. Hoewel 1500 woorden voor mij gemiddeld een mager aantal is, ben ik toch blij dat ik ze heb kunnen schrijven. Ik zat namelijk vast en had het idee dat mijn schrijfhoogtepunt al geweest was. In 1500 woorden heb ik het tegendeel kunnen bewijzen. Hopelijk kan ik de flow waar ik nu inzit vasthouden.

Ik merkte overigens gedurende het schrijven dat door de manier waarop ik over mijn personages (en dan voornamelijk over Nathan) had nagedacht, zeker effect heeft gehad. Zo kwamen zijn krullen goed uit, kon ik handig gebruikmaken van zijn stiekeme verliefdheid en heb ik zijn gezinssituatie geschetst. Als ik deze gegevens vooraf niet had uitgedacht, was het stuk wat ik vandaag geschreven heb een stuk minder gevuld geweest.

De doelstelling van deze week vind ik dus geslaagd. Ik heb Nathan beter leren kennen en ik zou je een specifieker antwoord kunnen geven op de vraag wie hij is. Toch neem ik me voor later nog eens terug te komen op deze doelstelling, want ik heb het idee dat ik zijn ware ik pas leer kennen wanneer ik veel meer vanuit hem heb kunnen schrijven.

Aan de schrijvers onder ons: Hoe zorgen jullie ervoor dat je je personages leert kennen?

Liefs,
Nienke

Ik las de eerste pagina's van De Graces en het was alsof ik Twilight opnieuw aan het lezen was. In eerste instantie was ik verward: dit boek beloofde over heksen te gaan, niet over vampieren. Wilde ik nu eigenlijk wel verder lezen?

River Page is nieuwkomer op school en wordt verliefd op de knappe en mysterieuze Fenrin Grace. Dat er gefluisterd wordt dat hij en zijn zussen Summer en Thalia Grace heksen zijn, maakt hem voor haar enkel interessanter. 

De opbouw en Twilight
Rivers obsessie met De Graces deed me sterk denken aan de obsessie die Bella met De Cullens had. Bovendien begon het precies hetzelfde: een nieuw meisje, op een nieuwe school, met mensen die 'anders' waren. Het was bizar hoeveel het boek in eerste instantie op Twilight leek.

De enige reden die maakte dat ik wilde doorlezen, was omdat ik achter het verleden van River wilde komen. Maar de opbouw van dit boek was langzaam en er gebeurde weinig. Het enige waar je als lezer nieuwsgierig naar bent, is het verleden en de gebeurtenissen in het heden helpen maar weinig om dit verleden te onrafelen. Helemaal omdat je de geschiedenis van River mist, is het moeilijk om haar gedrag te begrijpen.

Homoseksualiteit
Ik kan geen Young Adult meer aanraken, zonder de auteur er homoseksualiteit in verwerkt heeft. Ik zou bijna zeggen dat ik er ziek van word, omdat inmiddels wel begrijp dat homoseksualiteit normaal is. Ware het niet dat het personage in verhaal waar ik zelf aan schrijf ook interesse heeft zijn zelfde geslacht. (Zijn er überhaupt nog wel mannelijke boekkarakters die op meisjes vallen??) Hoe dan ook, in De Graces had ik het idee dat het te vlug ging. Auteurs proberen homoseksualiteit vaak zo normaal mogelijk neer te zetten, waardoor vaak het omgekeerde gebeurt: het is overhaast, te geforceerd en wordt gebruikt als een list om gebeurtenissen op simpele wijze mee af te doen. Vooral dat laatste gevoel voelde ik heel erg terwijl ik De Graces.

Een vervolgboek
Ik dacht, zelfs nadat ik het uitgelezen had, dat dit een losstaand boek was. Maar na wat research te hebben gedaan, blijkt dit het eerste deel van een serie te zijn. Een serie die ik niet verder ga lezen. De Graces heeft me niet doen verlangen naar meer avonturen van River. Helaas, want het had zo mooi kunnen zijn.

Liefs,
Nienke

Kende jij De Graces al?

Iedere zaterdag van februari komt er een leesportret online, waarin ik jullie laat kennismaken met een boekliefhebber met een boekenblog. Voorgaande keren leerden jullie Frank en Eline kennen, maar nu is het de beurt aan Marcia.

Marcia (26) blogt sinds april 2015 op haar blog Oog op de Toekomst. Ze onderscheidt zich van andere boekbloggers, omdat ze zich voornamelijk richt op science fiction. Daarnaast houdt ze zich in het dagelijks leven bezig met Digital Storytelling.

Hoe ben je in aanraking gekomen met Science Fiction? Kan je je een van de eerste Science Fiction boeken die je las herinneren?
'Toen ik in Amsterdam woonde en vaak ’s nachts en in de weekends moest werken op de set van diverse tv-programma’s, had ik altijd vrij op ongewone tijdstippen. Als mijn vrienden werkten was ik vrij en andersom. Daarom was ik vaak te vinden in de vele boekhandels van Amsterdam; ik had zelfs een vaste – bijna wekelijkse – fietsroute langs mijn favoriete boekhandels. In de Kalverstraat vond ik The Hunger Games trilogie voor 12,50 en ik besloot de gok te wagen, al dacht ik stiekem meteen al dat The Hunger Games niets voor mij zou zijn. Toch kocht ik de trilogie omdat ik wilde weten waar de hype over ging: en dit werd mijn eerste aanraking met het dystopische genre (als je klassiekers als 1984 en Brave New World even buiten beschouwing laat). Hoewel ik van de trilogie van Suzanne Collins eigenlijk enkel het eerste boek oké vond, had ik op deze manier wel een nieuw genre ontdekt – en dat was een welkome afwisseling na het verslinden van een berg aan paranormale Young Adult boeken over vampieren, demonen en gevallen engelen.

Na The Hunger Games ging ik verder met Delirium, The Selection, The Maze Runner, Uglies, Numbers, Posession, Matched, Divergent … oftewel: het hek was van de dam. Maar ik koos niet enkel voor de Young Adult titels die ik via Goodreads ontdekte, maar las ook klassiekers als A Clockwork Orange, The Handmaid’s Tale en Fahrenheit 451. 

In april 2015 begon ik dan met mijn Science Fiction blog. De titel ‘Oog op de Toekomst’ leende ik van mijn bachelor scriptie "Met het oog op de toekomst. Een literatuurstudie naar de populariteit van het dystopische genre in de literatuur voor jongvolwassenen." en de tijd om te bloggen stal ik van mijn masterscriptie. In plaats van me opnieuw op wetenschappelijke wijze onder te dompelen in de wereld van Science Fiction besloot ik een blog op te richten – dat ging bijna ten koste van mijn diploma, maar dat terzijde.'

Je bent ouder dan de gemiddelde Young Adult lezer. Daar is natuurlijk niks mis mee. Maar merk je niet dat de boeken die je leest voor een relatief jongere doelgroep geschreven is?
'Wat ik fijn vind aan het Young Adult genre is de luchtige schrijfstijl en de manier van frisse verhalen – volwassen boeken kunnen soms wat minder ‘nu’ aanvoelen. Toch merk ik inderdaad dat ik me niet altijd meer kan identificeren met de jonge hoofdpersonages, zeker als het gaat om van die tienerverliefdheden. Al doet me dat soms wel gniffelend terugdenken aan mijn eigen romantische avonturen als zestienjarige. Ik wissel het lezen van Young Adult boeken af met volwassen boeken, net zoals ik het science fiction genre afwissel met romans en literatuur: ik houd gewoon van afwisseling in mijn boeken. Ook probeer ik op mijn blog een combinatie te maken van Young Adult boeken, klassiekers en science fiction voor volwassenen, om mijn lezers ook met nieuwe titels te doen kennismaken.'
Het lijkt alsof je voornamelijk engelstalige boeken leest. Kan je ook van oorspronkelijk Nederlandse boeken genieten?
'Ik lees heel graag Nederlandstalige literatuur – zo ben ik bijvoorbeeld fan van Harry Mulisch, Arthur Japin en Griet Op de Beeck – maar in het Young Adult genre zijn er veel minder schrijvers van eigen bodem, zeker als je naar het genre science fiction kijkt. Ik probeer echter op mijn blog een podium te bieden aan science fiction van eigen bodem, omdat ik het erg jammer vind dat dit genre in het Nederlands taalgebied nog altijd zo achtergesteld is en er soms zelfs op neergekeken wordt. Door mijn blog heb ik echter toffe science fiction boeken van eigen bodem leren kennen, zoals Ik van Margaretha van Andel, Het Boek van Voorheen van Jen Minkman en Slaves van Miriam Borgermans. Voor de meer volwassen lezers zou ik graag Alles wat er was van Hanna Bervoets, Weerwater van Renate Dorrestein en Het Atria Project van Ursula Visser tippen.'



Vind jij het belangrijk om zoals veel boekbloggers een boek in een boekhandel te kopen of koop je ze liever via internet? Waarom?
'Ik kies voor internet, omdat de boekhandels bij mij in de buurt vaak niet de boeken hebben die ik graag lees. De kasten met Science Fiction staan vaak vol met fantasy (en dat is wel degelijk iets anders!) en als ik vraag om een boek te bestellen word ik lang niet altijd vriendelijk geholpen. Als de Engelstalige boeken in de boekhandel dan ook nog eens veel duurder zijn dan online, dan is mijn keuze snel gemaakt. Dan kies ik voor mijn portemonnee, sorry. Ik weet dat het belangrijk is om de lokale boekwinkel te steunen, maar dan verwacht ik wel een goede behandeling!​ ​ Als ik boeken offline koop, dan koop ik deze het liefst in de Brugse Boekhandel: daar zijn de werknemers super vriendelijk – ze bieden ons zelf een toffe locatie voor de Dear Book Nerd Book Club. ​ Ik koop trouwens ook veel tweedehands boeken online. Bij andere bloggers zie ik vaak dat ze goed scoren in de kringloopwinkels, maar in de tweedehandswinkels in Gent lukt het me niet vaak om boeken te vinden die me aanspreken. In De Slegte in Antwerpen hebben ze wel een groot aanbod tweedehands Science Fiction, maar ook daar vind ik de prijzen vaak te hoog. Ik ga geen 6, 7 of zelfs 8 euro betalen voor een beschadigde paperback die ik online voor ongeveer 3 euro kan aanschaffen.. Lang leve Awesomebooks!'
Lees je liever een serie boeken of een standalone? En waarom?
Je neemt actief deel aan een leesclub. Wat maakt dit leuker dan enkel het delen van je liefde voor boeken op internet?
'In het dagelijks leven heb ik onlangs gemerkt dat er redelijk wat van mijn vrienden af en toe een boek oppakken, waardoor ik ook met hen een enkele keer over boeken kan babbelen. Maar bij de Dear Book Nerd Book Club is dat gewoon fangirlen op een heel ander niveau. Het is heerlijk om de hele dag over Young Adult te praten zonder dat er iemand zegt ‘maar dat zijn toch kinderboeken?’ en dat iedereen ook gewoon weet over welke boeken je het hebt. Bovendien kennen die mensen op een gegeven moment ook heel goed jouw leessmaak en kunnen ze je van hele toffe gepersonaliseerde leestips voorzien. Ik zit ook in een ‘meer volwassen leesclub’ waar we boeken als Het Smelt en Een klein leven bespreken. Hier gaat het voor mij voornamelijk om het gesprek rondom een boek. Waarom vindt de een Het Smelt fantastisch en had de ander (lees: ik) er veel meer van verwacht? Samen praten over een boek doet je nog veel meer nadenken over het verhaal en de manier waarop het je wel of niet raakt. En het is altijd tof om mede boekenliefhebbers te ontmoeten.'

Wat is het leukste wat je tot nu toe met je blog bereikt hebt?
'Eigenlijk blog ik vooral om mijn eigen leeservaringen bij te houden, maar ik vind het ontzettend leuk om andere mensen te inspireren en van toffe leestips te voorzien. Iedere keer als ik een berichtje krijg van een bloglezer die dankzij mij een bepaald boek heeft gelezen doe ik toch echt een vreugdedansje en sowieso maakt iedere reactie mij gelukkig.​ ​ Het tofste wat ik door mijn blog mocht doen zijn twee interviews op de boekenbeurs afgelopen november. Ik mocht (op een podium, woehoe!) de Vlaamse An Janssens interviewen over haar nieuwste boek Heksenhoeve. Op de Young Adult Convention mocht ik opnieuw het podium betreden om met Estelle Maskama een gesprek te hebben over de kracht van social media.'
Hoop je zelf ook ooit een boek te schrijven? 
'Vroeger heb ik veel geschreven, verhalen, gedichten, columns etc., maar tegenwoordig ben ik daar niet veel meer mee bezig. Misschien ben ik gewoon eerder een lezer dan een schrijver? Ik sluit niet uit dat het er ooit een boek van mijn hand zal verschijnen – ook mijn collega’s vroegen onlangs nog wanneer mijn debuutroman uitkomt, waardoor het stiekem toch een minibeetje begint te kriebelen – maar het staat voorlopig niet op de planning.'
 
Nieuwsgierig naar meer over Marcia? Klik hier om haar blog Oog op de toekomst een bezoek te brengen.

Liefs,
Nienke

Maandag 07.02
De twijfel heeft toegeslagen. Nu er steeds meer woorden op papier komen te staan en het idee langzaam vorm krijgt in mijn hoofd, heb ik nog steeds geen idee of wat ik doe goed is. Ik ben onzeker over wat ik met deze verhaallijn over probeer te brengen en als ik het teruglees, lijkt het alsof ik sliep terwijl ik het schreef en blind was voor de normen waar een goed verhaal aan moet voldoen.

Hetgeen wat ik het liefst doe maakt mijn onzeker in zoveel opzichten. En ik haat het om onzeker te zijn, ook al is het in dit stadium goed om niet te hard van stapel te lopen. Anders zou er nooit een goed verhaal komen, toch?

Dinsdag 08.02
Mij is door een schrijver ooit geleerd dat iedere verhaal uit drie elementen bestaat, namelijk:
1) Hook - het probleem
2) Hold - uitstellen van antwoord op het probleem
3) Pay-off - antwoord op het probleem

Nou is bovenstaand uiteraard heel kort door de bocht, maar het is een basis waar ik me altijd aan probeer te houden. Alleen ik zit vandaag met de volgende vraag in mijn maag: wat is het probleem in het verhaal dat ik aan het schrijven ben? Als ik het antwoord op die vraag al niet kan bedenken, hoe ben ik dan in vredesnaam van plan een heel verhaal te schrijven?

Daarom luidt mijn doelstelling van deze week ook: aan het eind van deze week wil ik een probleem hebben. (En dan bedoel ik niet het breken van mijn been of het vallen van mijn fiets).

Woensdag 09.02
Geloof het of niet, maar waar ik in mijn vorige schrijfdagboek verkondigde dat outlinen niks voor mij was, heb ik vandaag toch echt mijn verhaal idee in korte punten uitgewerkt. Om mezelf niet te beperken in schrijfvrijheid, heb ik voornamelijk opgeschreven wat er al is gebeurd en waarom deze situaties zijn gebeurd. Misschien niet een échte outline, maar voor mij is dit iets wat ik weinig doe en best bijzonder is.

Wat ik wel merk, is dat het nog niet zo'n slecht idee was om uit te voeren. Ik merk dat ik terugval op wat ik geschreven heb en dat ik niet vergeet waar de handelingen van mijn belangrijkste personages op rusten.

Nou kan ik me voorstellen dat bovenstaand niet goed te visualiseren is. Wat ik eigenlijk heb gedaan is het maken van een lijstje van de namen van mijn personages. Daaronder heb ik puntsgewijs opgeschreven wat zijn/haar rol is in het verhaal en zijn/haar relatie in verhouding tot andere personages. Onder een van de hoofdpersonages, Sam, heb ik bijvoorbeeld opgeschreven dat hij: 1) is geschorst vanwege de vechtpartij, 2) veel klasgenoten nog steeds achter hem staan en 3) dat wanneer hij terug komt zijn gedrag erger dan ooit is.

Zaterdag 11.02
Omdat het tot vandaag aan toe nog niet echt opschoot met mijn doelstelling van deze week, heb ik mezelf vandaag rustig laten zitten en de tijd laten nemen om het probleem te verwoorden. And guess what? I did it. Het probleem dat mijn hoofdpersonage ervaart komt neer op: 'ik weet niet wat er gebeurd is en ik kan niet verder met mijn leven zonder dat ik dat weet.'

Ik kijk nu al verder dan mijn neus reikt, dus ben ik ook vast gaan nadenken over iets wat ik over een hele lange tijd pas hoef te schrijven, namelijk de pay-off. Het antwoord lijkt heel simpel: mijn hoofdpersonage weet precies wat er is gebeurd en waarom dit is gebeurd. Maar omdat de hook complexer is dan ik hem omschreven heb, zal de pay-off dat ook gaan zijn.

Hoe dan ook, dat blijft een latere zorg. Voor nu ben ik blij dat ik een duidelijk probleem heb kunnen vinden, waar ik een verhaal omheen kan schrijven.

Liefs,
Nienke

Na alle van oorsprong Engelstalige boeken die ik las, was het een verademing om me te richten op een boek van Nederlandse bodem. Ik waagde me ditmaal aan Mislukt van Iris Boter, omdat de positieve recensies te overal te vinden zijn me onwijs nieuwsgierig hadden gemaakt.

Loïs is een studente aan de kunstacademie. Enkel houdt ze een geheim verborgen, wat zelfs Giel - de jongen op wie ze al jaren verliefd is -  niet mag weten. Ze verhuist naar een kamer in het huis van mevrouw De Vogel, waar vreemde dingen gebeuren. Dan valt Loïs van de trap en wordt haar wereld totaal overhoop gehaald. 

Op het moment dat Loïs er eindelijk aan toe is om zowel haar geheim aan de lezer als Giel te onthullen, gebeurt er iets opmerkelijks. Alles verandert door deze gebeurtenis en Loïs lijkt er niet meer uit te kunnen komen. Ik wil jullie niet spoileren door te zeggen wat deze gebeurtenis is, want daarvoor moet je het toch echt zelf gaan lezen.

Loïs en Giel
Loïs heeft al zeven jaar lang een oogje op Giel, maar pas sinds korte tijd ziet Giel haar ook staan. Giel is verblind door liefde, want hij wil - als het moet - eindeloos op haar wachten en zal naar eigen zeggen altijd van haar blijven houden. Maar hoe realistisch is dat in het prille stadium van hun liefde..? Je zou eerder verwachten dat het andersom zou zijn. Giel lijkt de perfecte vriend te zijn en is naar mijn mening zelfs iets te perfect.

---

'Ik wilde iets schrijven over hoe het is als je mensen niet te dichtbij durft te laten komen omdat je bang bent dat als ze zien hoe je echt bent, ze schrikken en weglopen.' - Iris Boter

---

Brandwonden
In eerste instantie had ik geen idee waar de boektitel op sloeg. Maar het duurde niet lang voor ik daar achterkwam. Loïs vindt zichzelf mislukt en identificeert zich - omdat ze de eerstegeborene dochter is - met een eerst gebakken pannenkoek: die mislukt altijd. Naarmate het verhaal vordert, geeft Boter steeds meer redenen voor Loïs om zichzelf mislukt te vinden. De voornaamste reden is het feit dat Loïs brandwonden heeft. Dit is in mijn optiek een onderwerp waar nog maar weinig over geschreven is en daarom was ik meer dan benieuwd hoe ze op dit thema was gekomen. Ik besloot het de auteur zelf te vragen.
Het einde
Waar ik hoopte op een gelukkig einde, kreeg ik te maken met een teleurstelling. Alle dingen die gedurende het verhaal gebeurd zijn, lijken verklaarbaar te zijn. Alles losse eindjes lijken aan elkaar vastgeknoopt te zijn. Op het einde van Giel na. Dat vond ik jammer, ook al begrijp ik dat eindes niet altijd happy hoeven te zijn.

Iris Boter: 'Dat einde heeft alles te maken met het lot en hoe dingen gaan. Een superkleine oorzaak kan een levensgroot vervolg hebben. Ik heb er expres voor gekozen om dat niet nader uit te leggen, omdat dat ook gewoon de werkelijkheid is: je weet niet waarom sommige dingen wel of niet gebeuren en het is vrijwel nooit te herleiden. En in het heden weet je ook niet welke gevolgen de allerkleinste daden hebben. Het is zo ongrijpbaar dat je daar ook niet mee bezig kunt houden. Je kunt niet weten welke gevolgen het kan hebben als je in de trein links of rechts gaat zitten: of wat je op je brood doet, of welke pindakaas je koopt. Maar het kan wel enorme gevolgen hebben. Als ik Giel wel had laten terugkeren, was dat statement helemaal niet overgekomen. Dan had het een happy end gehad en dan was dat hele idee van oorzaak-gevolg veel minder indrukwekkend geweest. Nu is hij er niet en zo ingrijpend kan dat dus zijn.'

Overigens heeft Iris Boter het einde voor voor haar lezers 'goedgemaakt' door een kort vervolg te schrijven. Mocht je dat willen lezen, dan raad ik je aan zelf contact op te nemen met haar (bijvoorbeeld via Twitter). Dat einde is zeker de moeite waard, helemaal als je net als ik ook opzoek bent naar een goed, afgemaakt einde.

De homoseksuele vriend
In 'Suzy en de kwallen' was het de broer die op jongens viel, maar hier is het bijpersonage Kaj. Die Boter naar mijn idee slechts verzonnen heeft om personage Loïs dat haar geheim niks is om voor te schamen. Want Loïs voelt zich veilig bij Kaj, ómdat hij homoseksueel is. Bovendien schrijft ze over Kaj dat hij 'alles snapte en niks vreemd vond' en deze uitspraak vatte ik op als gebasseerd op zijn homoseksualiteit.  In tegenstelling tot in 'Suzy en de kwallen', vond ik daarom dat zijn geaardheid niks toevoegde. Enkel de voor Loïs geruststellende gedachte dat hij niet verliefd op haar kan worden en dus eerlijk tegen haar zal zijn. Daarom was ik onder de impressie dat Kaj meer gebruikt werd door de auteur, dan om te laten zien dat zoiets normaal is.

Iris Boter: 'In een eerdere versie was Kaj een heterovriend, en nog eerder een vriendin. Zijn homo-zijn heeft geen enkele betekenis in het verhaal. Dat ze zich veilig bij hem voelt heeft daar niets mee te maken, al kan ik me wel goed voorstellen dat het wel zo overkomt. Maar die link heb ik zelf niet gelegd. En zelfs al had ik het zo bedoeld, dan is het toch ook een soort van logisch? En niet erg, dat ze zich om die reden veilig bij hem voelt? Eigenlijk is het nog sterker: omdat ik homo-zijn zo normaal mogelijk wil neerzetten, probeer ik waar het kan dat terloopse personages een andere geaardheid te geven. Een zus van Lois is lesbisch: dat heeft geen betekenis voor het verhaal. Zo wil ik dat doen, om het zo gewoon en terloops mogelijk, omdat het ook gewoon en normaal is. Tot nu toe is homo-zijn in mijn verhalen geen issue, omdat het geen issue zou moeten zijn. Als ik niet geschreven had dat hij op jongens viel, en de naam van zijn minnaar had veranderd, zou je het nergens uit op kunnen maken.'

Iedere zaterdag van februari komt er een leesportret online, waarin ik jullie laat kennismaken met een boekliefhebber met een boekenblog. Vorige week liet ik jullie zien wie Eline is en deze week is het woord aan Frank.
Frank (16) is sinds twee jaar terug een echte boekenverslinder. Hij maakte kennis met het lezen door te beginnen aan het lezen van De Hongerspelen. Inmiddels leest hij zoveel, dat hij met liefde zijn blog Nerdpraat onderhoudt.

Je liefde voor boeken is begonnen door De Hongerspelen. Is dit dan ook je favoriete boek of is er een ander boek dat de kroon spant?
'De Hongerspelen was voor een hele lange tijd wel mijn favoriet. De boeken geven mij toch wel een nostalgisch gevoel als ik eraan denk en het zijn ook nog eens hele goede boeken. Maar naarmate je meer gaat lezen kom je ook nieuwe boeken tegen. Zo ook voor mij De Bijzondere Kinderen van Mevrouw Peregrine. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Maar als je deze trilogie nog moet lezen, doe het!'

Las je - voor De Hongerspelen - als kind ook al veel boeken? 
Lees je liever boeken van van oorsprong Nederlandse of Engelse bodem? 
'Ik vind vooral fantasyverhalen waarin magie voorkomt heel interessant. Lezen over dingen die niet kunnen, maar waar we toch stiekem van dromen. Voor mij is niks beters dan me verdiepen in een onbekende wereld en het dan stapje voor stapje ontdekken. Wat ik nog wil lezen is iets wat er al wel is, maar waaraan ik nog moet beginnen. En dit zijn boeken over geesten. Het is misschien niet echt magisch, maar het heeft wel een soort van sfeer over zich heen.'

Wat schrijf je het liefst voor je blog? Zijn dit de boekrecensies of toch de andere artikelen?
Je schrijft zelf ook verhalen. Ben je geïnspireerd door het lezen van boeken om dit zelf ook te gaan doen? En is er ook een boek dat je op dat vlak als voorbeeld ziet?
'Het is niet precies dat één boek mij heeft geïnspireerd. Ik heb altijd al een grootse fantasie gehad. Vroeger probeerde ik ook al verhalen te schrijven maar kwam ik niet verder dan 'in de vroege ochtendgloren zaten vier kraaien te loeren over het toen zo stille dorp.' Net zoals bij recensies, heb ik al deze gedachtes die eruit moeten. Ook al heb ik niet een bepaalde boek dat mij inspireert, leer ik wel van de boeken die ik lees. 'Elke zin die je leest vergroot je woordenschat,' zegt mijn leraar altijd.'

Wat hoop je in je ultieme droom bereikt te hebben met je boekblog?
'Mijn eerste dromen zijn al uitgekomen. Namelijk lezers die lieve berichtjes achterlaten en dat ik boeken mag aanvragen voor een recensie bij een paar uitgeverijen. Wat mij wel echt nog heel tof lijkt, is om met een quote op de achterkant van een boek komen te staan!'
Liefs,
Nienke

Maandag 30.01
Ik zit al dagenlang te broeden op het feit dat ik 'iets nieuws' wil schrijven. Maar er komt niks concreets en wanneer ik een goed plan lijk te hebben, blijkt het uiteindelijk toch niet helemaal te zijn wat ik wil. Om concreter te zijn: ik zie vaak sneller de slechte kanten van een verhaal dan de goede. Lastig is dat ik op het gebied van schrijven graag alles gelijk goed wil doen. Het liefst zou ik willen dat ik kon gaan zitten en kon gaan schrijven, zonder dat daaraan vooraf (maar ook achteraf) een heel proces hoeft plaats te vinden. Deze week zet ik mezelf daarom een doel: aan het eind van deze week heb ik hoe dan ook een verhaalidee waar ik iets mee kan. Ja, misschien te hoog gegrepen en inspiratie kan ook ik niet niet afdwingen, maar misschien helpt het me om concreter te gaan denken.

Ik geloof niet in outlinen, in dat alles van tevoren te plannen valt. Ja, op een gegeven moment moet je weten waar je ongeveer naar toeschrijft, maar ik verdiep me liever in de scène waar ik op dat moment mee bezig ben. Zo geeft het me meer vrijheid voor eigen invulling. Maar nu merk ik dat dat lastig is. Ik heb die eigen invulling nodig, meer dan ooit, maar ik lijk hem niet te kunnen vinden.

Ik ben in het wilde weg gaan schrijven, met als enig houvast een locatie en een jongenspersonage. Guess what: het is drie keer niks en ik krijg spontaan hoofdpijn als ik teruglees wat ik geschreven heb. Een leerzame les voor mijzelf - die ik stiekem allang kende: gewoon beginnen werkt niet.

Zaterdag 04.02
Het is gelukt. Ik kan wel juichen. Waar ik voor mijn gevoel een eeuwigheid amper letters op papier kon schrijven, heb ik vandaag een kleine drieduizend woorden kunnen neerpennen. Het verhaalidee waar ik naar opzoek ben, lijk ik nu al gevonden te hebben. De scène die ik heb geschreven is een beginscène en ik heb altijd geleerd dat aanloopjes in verhalen not done zijn. Dus dat is wat ik heb gedaan: gelijk een van de meest heftigste scènes schrijven die je je maar kan verzinnen. Voordeel is dat mijn hoofdpersonage zich gaanderweg aan mij heeft voorgesteld. Nadeel is dat ik bang ben dat ik het hoogtepunt nu al gehad heb en dat terwijl ik enkel een introductie van iets wat hopelijk diepgaand zal zijn op papier heb.

Hoe ik het gedaan heb? Ik zou het echt niet weten. Ik had de beginscène al enigszins in mijn hoofd zitten, maar gisteravond overkwam me een ingeving. Ik wist ineens wat er moest gebeuren om de opbouw spanning mee te geven. Voor ik bijna in slaap doezelde, schreef ik dat op en vandaag werd ik wakker met het antwoord waar ik de hele week opzoek was geweest: in een slordig handschrift op een eerder gebruikt plakbriefje.

Zondag 05.02
Het is nu net twee uur en ik heb nu al een kleine 3000 woorden kunnen schrijven. Kan iemand me even knijpen en wakker maken uit deze droom? Het schrijven gaat op dit moment te goed om waar te zijn en ik weet dat dit binnen de kortste keren over zal gaan. Maar voor nu voel ik me vol schrijflust en zou ik niemand verwonden wanneer me verteld zou worden dat ik de hele dag niks anders mag doen dan schrijven. Integendeel.

Heb ik mijn doel van deze week behaald? Geen flauw idee. Ik hoop het, ik hoop het echt. Maar voor hetzelfde geld ben ik morgen uitgeschreven en doe ik het idee waar ik nu mee bezig ben af als belachelijk. Ik houd jullie op de hoogte, want vanaf nu neem ik jullie met mij mee in mijn wekelijks terugkerende schrijfdagboeken op de reis naar het volledig afronden van een verhaal.

Liefs,
Nienke

P.S Exciting news! Ik heb een Facebookpagina, waar ik de komende tijd ook mijn schrijfupdates zal blijven bijhouden. Ik zou het heel leuk vinden als je een kijkje wil nemen. Dat kan door hier te klikken.

Hoe kom jij aan inspiratie als je een verhaal wil schrijven?

Op aanraden van Kaylin op Twitter ben ik Suzy en de kwallen gaan lezen. De laatste tijd had ik het idee dat ik enkel negatieve recensies over boeken schreef. Er waren geen boeken meer die me aan het denken zetten en waar ik dagen na het lezen nog eens op een warme manier aan terug kon denken. Ik hoopte vurig dat dit boek daar verandering in kon brengen.

Voor Suzy valt de dood door verdrinking van haar vroegere beste vriendin zwaar. Ze gelooft er niet in dat het ongeluk zomaar is gebeurd, want Franny kon heel goed zwemmen. Daarom houdt ze zichzelf voor dat de verklaring van de verdrinking een steek van een ontzichtbare Irukandji-kwal moet zijn. Gedurende het boek probeert ze dit op een semi-wetenschappelijke manier te bewijzen.

Schrijfstijl 
Het verhaal wordt vanuit de ogen van Suzy verteld. Hedendaagse gebeurtenissen worden afgewisseld met herinneringen uit het verleden. Hierdoor leer je langzamerhand wat er tussen hoofdpersonages Suzy en Franny is gebeurd.

Suzy en Franny
Franny is de typische afspiegeling van een populair meisje. Ze hoort bij de menigte en gedraagt zich als iemand die gevolgd wordt. Suzy daarentegen blijft gewoon zichzelf en verandert niks aan haar gedrag om erbij te horen. In eerste instantie valt ze daarom behoorlijk buiten de boot en heeft ze het gevoel dat ze er niet bij hoort. Ze mist haar beste vriendin Franny, die zich tegen haar afstoot. Later in het verhaal blijkt dat Franny jaloers was op deze eigenschap van Suzy. En Suzy leert gaanderweg dat het blijven van wie je bent, wel loont. Dat is een van de mooiste boodschappen die je met een boek kan overbrengen op jonge tieners.

Rouwverwerking
Wanneer Franny is omgekomen, zit Suzy met een schuldgevoel. De laatste keer dat ze haar vroegere beste vriendin zag, was op een vreselijk moment. Ze voelt zich nog steeds schuldig over wat er allemaal gebeurd is. Ze probeert dit op te lossen door zich vast te klampen aan de mogelijkheid dat Franny niet zomaar verdronken is. Hierdoor ontsnapt ze de realiteit en dat is haar manier van verwerken.

Homoseksualiteit broer
Ik vind het altijd mooi wanneer in een boek homoseksualiteit op een subtiele wijze verwerkt zit. (denk bijvoorbeeld aan "Ik geef je de zon"). Ook in dit boek wordt er niet vreemd gedaan over het feit dat Suzy's broer een vriend heeft. Vooral voor jongere kinderen is het naar mijn mening belangrijk om homoseksualiteit als iets normaals te zien, want dat is het ook. Benjamin heeft daar in ieder geval aanleiding toe gegeven.



De vormgeving
Op de zijkant van de bladzijdes staan aantrekkelijke kwallen. Maar ook de binnenkant is meer dan goed verzorgd. Er staan prachtige illustraties van kwallen in. Ik denk dat deze illustraties en ook het uiterlijk van de cover tieners erg kunnen aanspreken.

Leeftijd
Dit boek is oorspronkelijk bedoeld voor twaalf- tot vijftienjarigen. Ik vermoed dat dit een heftig boek is voor jonge tieners, maar desalniettemin is het boek ook zeker geschikt voor de oudere lezers. Het boek is simpel geschreven, er worden weinig doekjes om de gebeurtenissen heen gewind. De simpele wijze van schrijven stoorde mij echter niet, het maakte het enkel makkelijker om het te lezen.

De kwallen
In het nawoord blijkt dat de auteur zijn huiswerk goed gedaan heeft. De kwallendeskundigen tegen wie Suzy enorm opkijkt, blijken echt te bestaan. Het museum waarin het verhaal begint, bestaat echt. De foto's, filmpjes en boeken die in het boek benoemd zijn, bestaan ook echt. De auteur geeft de lezer de mogelijkheid om alles zelf nogmaals te bekijken, lezen of nazoeken. Ik vond dit een erg interessante toevoeging, helemaal voor mensen die getriggerd zijn door het prachtige verhaal dat het boek vertelt.

Het einde
Aan het eind van dit boek werd ik achtergelaten met de wil dat iemand het uit mijn geheugen zou wissen, zodat ik het opnieuw zou kunnen lezen. Het boek is in zoveel opzichten leerzaam. Het geeft immers inzicht in het rouwproces van een meisje, maar tegelijkertijd ook in het gevoel van er niet bij horen op de middelbare school en homoseksualiteit. Al deze thema's zijn actueel en spelen goed in op de actuele tijd van het hedendaagse opgroeien. Al met al vind ik dit daarom een van de mooiste boeken die ik de afgelopen tijd heb gelezen.

Ik denk dat je dit boek het best zelf kan ervaren om de mooiheid ervan in te gaan zien. Het zal je niet teleurstellen, daar ben ik van overtuigd.

Liefs,
Nienke

Kende jij dit boek al?

Waar ik vorige maand wekelijks een schrijfportret schetste, is het nu de beurt aan lezers. Iedere zaterdag van februari komt er een zogenaamd leesportret online, waarin ik jullie laat kennismaken met een boekliefhebber met een boekenblog. Vandaag is de beurt aan Eline.

Eline (16) was in 2015 Blossom Books ambassadeur. Al anderhalf jaar lang blogt ze op haar boekblog All the feels over alles wat met boeken te maken. Ze heeft een uitgesproken mening en is niet bang om die onder stoelen of banken te schuiven. 

Waarom ben je je boekblog begonnen? 
'Op de middelbare school zat ik bij de debatclub, wat ik geweldig vond. Argumenten opbouwen totdat je iemand volledig overtuigt, is een van de mooiste dingen die er is. Naast debatteren hield ik ook heel erg van lezen en van schrijven. Ik volgde een aantal Amerikaanse BookTubers en ik vond het super cool wat ze deden, maar had nooit zo door waarom het me aansprak. Tot op een dag er iets voor me klikte en ik realiseerde dat een recensie eigenlijk een eenzijdig debat is. Je overtuigt je lezer van jouw mening door hem te onderbouwen met goede argumenten. De combinatie van boeken lezen, iets schrijven en debatteren was zo mooi dat ik er wel iets mee moest doen. Een paar maanden later is All The Feels geboren.'

Wat is het leukste dat het boekbloggen je heeft gebracht? 
'Ik ga hier voor iets ontzettend clichés, maar ik moet toch echt vriendschappen antwoorden. Ik heb een clubje boekbloggers waarmee ik naar events ga en zo, en die zie ik echt als vrienden, ook buiten het boekbloggen om. Maar de connecties die je maakt met niet-boekbloggers zijn even belangrijk! Zo heb ik bij uitgeverijen leuke mensen ontmoet, en heb ik ontzettend lieve en enthousiaste lezers. Een van die lezers stuurde me een keertje een mailtje, en dat is uitgelopen op een hele goede vriendschap. Door een boekenblog ontmoet je mensen die jouw passie voor boeken delen, en dat zorgt meteen voor een klik. Dus ik denk dat dat het leukste is wat boekbloggen me gebracht heeft!'

Lees je al van kleins af aan of is je liefde voor lezen pas later gekomen? En is er een boek dat je heel erg bijgebleven is uit je jeugd?
'Ik heb mezelf op jonge leeftijd leren lezen, dus ik lees al weer een hele tijd. Ik vond lezen altijd al leuk, maar ik denk toch dat Harry Potter het vuur aanwakkerde. Ik las deel een toen ik 7 jaar was en ik was meteen verkocht. Ik heb binnen een jaar de hele serie uitgelezen, wat ik toch best een prestatie vind voor een 7-jarige. Verder las ik de Pitty op Kostschool, de Dolle Tweeling en de de Vijf boeken van Enid Blyton helemaal stuk, en was ik groot fan van de Drakeneiland serie van Lydia Rood. Ieder jaar met de Kinderboekenweek mochten mijn broertjes en ik een boek uitzoeken van onze ouders en ik haalde ieder jaar braaf het nieuwe deel uit de serie. Meesterwerken waren dat.'



Veel boekbloggers zijn voornamelijk positief in boekrecensies. Durf jij je negatief uit te laten over boeken waar je minder enthousiast over bent? Hoe denk je dat dat komt?
'Ik durf zeker negatief te zijn! Recensies zijn de mening van de lezer en als die een probleem met een boek heeft mag dat zeker geuit worden. Wel vind ik het ontzettend belangrijk dat deze mening onderbouwd wordt. “Dat was slecht” alleen kan niet, “De hoofdpersoon was een zwak personage dat totaal obsessief bezig was met de jongen waar ze verliefd op werd het moment dat ze hem ontmoette” kan wel. Zolang je kan onderbouwen waarom je iets vindt geloof ik erin dat je alles kan en mag zeggen wat in je op komt. Wel moet je altijd oppassen dat er een dunne scheidslijn ligt tussen gegrond negatief en ronduit gemeen. Ik moet ook zeggen dat ik bij een Engels boek veel makkelijker een iets hardere recensie plaats dan bij een oorspronkelijk Nederlands boek. De kans dat de auteur de recensie onder ogen krijgt is toch aanwezig en je wilt niemand kwetsen. Maar ja, jouw mening is jouw mening.'

Vind jij het belangrijk om auteurs van je favoriete boeken te ontmoeten? 
'Belangrijk niet per se, maar wel ontzettend bijzonder! Zo heb ik Leigh Bardugo ontmoet, net als John Flanagan en Becky Albertalli. Vooral die laatste ontmoeting heeft veel indruk op me gemaakt. Ik geloof heel erg in het los zien van auteur en werk. Als ik een boek niet goed vind hoeft dat geen impact te hebben op wat ik van de auteur erachter vind. Vice versa probeer ik mijn mening over een auteur als persoon geen invloed te laten zijn op wat ik van een boek vind. Daardoor is het bijna gek om de persoon te ontmoeten die achter dat ene fantastische boek zat. De manier waarop ik boeken probeer te lezen zorgt ervoor dat je soms bijna vergeet dat iemand het boek ook werkelijk geschreven heeft. Ik vind het ontzettend leuk om mijn favoriete auteurs te ontmoeten, en het voegt ook zeker wat toe, maar echt belangrijk? Ach, ik vind het boek ook wel goed zonder die ontmoeting.'

Het moge duidelijk zijn dat Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld een van je favoriete boeken is. Wat maakt dit boek zo speciaal voor jou?
'Ooooooooooooooh, je gaat er echt spijt van krijgen dat je me dit vraagt. Er zijn twee totaal verschillende redenen waarom ik dit boek zo speciaal vind, die ik ook los van elkaar ga noemen.

1. Simon heeft me de ogen geopend voor het probleem dat afwezigheid van diversiteit in literatuur vormt. Ik heb hier zelfs een hele blogpost aan geweid, zo belangrijk vond ik dit onderwerp. Het kwam erop neer dat ik Simon had afgeschreven als iets waar ik geïnteresseerd in zou kunnen zijn omdat ik niet dacht dat ik me in kon leven in een personage dat zo anders was dan ik. Om mezelf te bewijzen dat dat echt niet het geval was ben ik Simon gaan lezen, en kwam ik tot de conclusie dat die gedachte die ik eerst had totaal ongegrond was. De meeste boeken waar we in ons leven mee in aanraking komen hebben een blanke heteroseksuele hoofdpersoon. Het valt je niet echt op, tot je erover na gaat denken en probeert een lijst op te stellen van “afwijkende” hoofdpersonen. Simon heeft me doen inzien dat we meer diversiteit in literatuur nodig hebben, omdat er nu een norm is van blank, heteroseksueel en niet-gehandicapt, en deze norm zou er niet moeten hoeven zijn. Door meer diversiteit in literatuur te introduceren normaliseren we misschien de blik van velen op deze groepen. En het eindigt de leugen dat iedereen blank, heteroseksueel en niet-gehandicapt is, want dat is in de verste verte niet waar.

---

'Het is de light en fluffy contemporary die je graag tussendoor leest, maar stiekem snijdt het een hele hoop belangrijke en gevoelige onderwerpen aan.'

---

 2. Naast dat Simon mijn ogen heeft geopend voor iets ontzettend belangrijks is het ook gewoon een ontzettend goed boek. Het is de light en fluffy contemporary die je graag tussendoor leest, maar stiekem snijdt het een hele hoop belangrijke en gevoelige onderwerpen aan. Becky heeft een manier van schrijven waardoor de personages levensecht aanvoelen, en nadat je het boek weglegt vraag je je oprecht af waarom Simon niet naast je op de bank zit met Oreo’s. Het boek wisselt geniale humor af met prachtige pop culture references, en tijdens dit alles is er ook nog eens het mysterie over wie Blue nou is. Dat boek doet gewoon zo ontzettend veel met me, het is niet grappig meer. De personages voelen als mijn vrienden, en ik wil niets dan het beste voor ze. Toen ik Simon herlas zou je denken dat ik het redelijk relaxed zou kunnen lezen omdat ik wist wat er zou gebeuren, maar niks was minder waar. Ik haalde het ineens in mijn hoofd dat sommige scènes bijna te mooi om waar te zijn waren, dus misschien had ik ze wel bedacht en kwamen sommige dingen helemaal niet goed. Ik ervoer zulke intense stress tijdens die re-read, het was niet normaal. Mocht je het je afvragen, ik heb me geen van de scènes ingebeeld. Het nieuwe boek van Becky Albertalli, The Upside of Unrequited (De Voordelen van Onbeantwoorde Liefde), heb ik ook al gelezen, en het was weer prachtig. Ik heb de laatste honderd pagina’s constant tranen in mijn ogen gehad. Niet omdat er ook maar iets zieligs gebeurde, maar omdat het zo ontzettend mooi was. Ik moest bijna elke pagina wel hardop lachen, wat voor interessante situaties zorgde toen ik dit boek zat te lezen in de trein van en naar de uni. Simon blijft mijn favoriet, maar Upside komt zeker erg dichtbij op nummer twee.'

Heb je de wens om ooit zelf een boek te schrijven? Waarom wel of niet?
'Absoluut! Ik schrijf al jaren verhalen. Eerst fan-fiction, maar nu ook zeker verhalen volledig door mezelf bedacht. Ik wil eerst mijn eigen stijl en vaardigheden zo veel mogelijk ontwikkelen voordat ik me waag aan het schrijven van de ideeën waar ik heel erg in geloof. Dat voelt toch een beetje als verspilling, als je weet dat het een jaar later misschien wel veel beter zou kunnen zijn. Ik heb een punt bereikt dat ik me daar een beetje overheen heb gezet, en langzaam maar zeker de leuke projecten aan het uitwerken ben. Wie weet ligt er over een jaar of tien wel een echte Eline Berkhout in de winkel. Het liefst met een “New York Times Bestselling Author” tagline erop, uiteraard.'
Liefs,
Nienke

Vanwege het enthousiasme wat The sun is also a star bij me losmaakte, stond ik te popelen om het door dezelfde schrijfster geschreven Alles wat je lief is te gaan lezen. Ook de beschrijving van dit boek voorspelde wat mij betreft veel goeds, dus ik ben zo snel mogelijk begonnen aan het lezen.

Maddy (18) is nog nooit buiten geweest, omdat zij lijdt aan een zeldzame aangeboren immuunziekte, wat er voor zorgt dat ze allergisch is voor bijna alles in de wereld. Ze leeft in een aangepast, steriel huis, met als enig contact haar moeder, die arts is, en een verpleegster, die elke dag langskomt. Maddy volgt school via online lessen en houdt zich verder bezig met het lezen van boeken. Omdat ze niet beter weet, is ze niet ongelukkig met haar leven. Dan komt er een nieuwe buurjongen naast haar wonen. Voor zijn liefde is Maddy uiteindelijk bereid om alles op te offeren, ook haar leven.

De thema's die centraal staan in dit boek, zijn de ziekte van Maddy en de eenzaamheid die dat teweeg brengt. Door je in te leven leer je hoe het is om nooit naar buiten te kunnen. Je merkt hoe weinig je van de wereld dan meemaakt. Zelf was ik ineens behoorlijk gelukkig toen ik na het wegleggen van dit boek, ineens buiten stond. Dat voelde als een verademing, terwijl ik er nooit eerder bij stil had gestaan hoe het is om geen buiten te hebben.

---

'Everything's a risk. Not doing anything is a risk. It's up to you.'

---

De hoofdstukken zijn kort en worden afgewisseld door lijstjes, tekeningen, e-mails en dagboekfragmenten. Persoonlijk vond ik (met uitzondering van de e-mails) die dingen overbodig. Ik keek er meestal maar een fractie van een seconde naar, om vervolgens snel verder te lezen. Bovendien was het verhaal zonder deze overbodige toevoeging nog steeds voldoende volgbaar.

Met personage Maddy kan je goed meeleven. Ze is sympathiek en haar situatie is treurig, maar nou eenmaal niet anders. Tegen het einde aan veranderden er dingen en krijg je te kampen met een enorme plottwist. Ik had het idee dat dit slordig is gedaan en naar mijn mening ging het ineens veel te snel in vergelijking met de langzame opbouw van het boek. Ook vond ik dat personage Maddy niet op een natuurlijke wijze reageerde op deze veranderingen. Hierdoor miste ik een realistisch aspect in het boek. Bovendien, door deze plottwist had ik het idee dat het verhaal veranderde van een onmogelijk liefdesverhaal, naar gewoon een normaal en niet bijzonder verhaal. Dat vond ik een doodzonde.

Ik ben dus behoorlijk teleurgesteld in dit verhaal. Het had een sterk begin, maar het einde maakte het in mijn ogen zwak. Ik had het liever beter uitgewerkt gezien. Dus mocht je overwegen een boek van Yoon te gaan lezen, kies dan voor The sun is also a star en niet voor Alles wat je lief is.

Liefs,
Nienke