In het kader van 'het proberen van boeken die me te populair zijn' ben ik naast de serie over Harry Potter aan het eerste deel in de reeks Gone boeken begonnen. Ik heb eerder een boek van Michael Grant gelezen en dit sprak me absoluut niet aan. De schrijfstijl liet destijds mijn literaire hartje breken. Ik vond het slordig, vlug en ik miste mooie omschrijvingen. Voor mij was het duidelijk dat het verhaal was geschreven puur om het verhaal te vertellen en daarbij was niet gezocht naar de beste manier om dat verhaal te verwoorden. Daarom was ik niet bepaald verheugd toen ik Gone opensloeg.

Zonder aankondiging blijken alle mensen van vijftien jaar en ouder verdwenen uit de wereld van de 14-jarige Sam. Communicatiemiddelen werken niet meer. In de ontstane chaos nemen Sam en zijn vrienden de leiding, totdat een bende, geleid door de eveneens 14-jarige Caine, de staat gaat besturen en een dictatuur sticht. Sam voelt zich geroepen hem tegen te houden, maar vreest voor het moment dat hij zelf vijftien wordt.

Ik heb er intens lang over gedaan om het boek uit te lezen. Waar ik een boek over Harry Potter binnen een dag uitlas, deed ik hier toch zeker een hele maand over. De verhaalbeschrijving trok me in eerste instatie wel. Hoe zou een wereld met alleen kinderen er uitzien? Wat zouden ze denken, hoe zouden ze verder gaan met leven? Maar al gauw kwam ik erachter dat de manier waarop de personages handelden in mijn ogen verre van realistisch waren. Dat was voor mij de eerste teleurstelling waar ik mee te dealen kreeg.

Naast de hoofdverhaallijn van Sam, bestaan er ook stukken die vanuit diverse andere personages zijn geschreven. Maar dit werd niet vermeld, waardoor ik het in het begin lastig om te bepalen vanuit welk personage ik een stuk las. Daarom dienden deze extra verhaallijnen niet als een goede toevoeging. Het zorgde alleen voor verwarring.

Ook de schrijfstijl was net als in het boek dat ik eerder van dezelfde schrijver had gelezen simpelweg teleurstellend te noemen. Ik ergerde me mateloos aan het feit dat er veel te veel telling werd gebruikt in plaats van showing. Daarbij kwam dat ik de wijze waarop hij het dialoog geschreven heeft ook onduidelijk vond. Ik had soms geen idee welk personage wat zei.

De enige reden dat ik besloot dit boek toch uit te lezen, was de hoop dat het beter zou worden. Ik hoopte dat Michael Grant met een fantastische uitleg voor alles kwam, zodat ik op het eind alsnog kon zeggen dat ik het boek de moeite waard vond. Desalniettemin heeft hij me alleen met vragen laten zitten. Ik ben in ieder geval niet van plan de rest van de serie te gaan lezen.

Kortom, ik vond er niks aan. Maar misschien ben ik niet de beste persoon die er een goed oordeel over kan vellen. Ik ben nooit een groot fan van sciencefiction geweest. Dat heeft het lezen van Gone in ieder geval weer bewezen. Geef mij maar gewoon weer een roman.

Liefs,
Nienke

Lezen jullie graag science-fiction?