Harry Potter
Ondanks het misschien onwijs cliché is om deze in mijn lijstje te zetten, kan ik het echt niet laten. Ik begon afgelopen zomer pas voor het eerst in de boeken van Harry Potter, waar ik inmiddels nog steeds geen spijt van heb. In december las ik het laatste boek uit en sindsdien is er geen ander boek meer waar ik zoveel over praat.


Ik geef je de zon
Ik geef je de zon is een bijzonder boek over homoseksualiteit. Het is een boek met diepgang en wat je een andere kijk op homoseksualiteit geeft. Zeker een must read als je hem nog niet gelezen hebt. Want naast het mooie thema, houdt Jandy Nelson er ook nog eens een heerlijke schrijfstijl op na.


The girl on the train
Dit boek van Paula Hawkins is een thriller die het bloed onder je nagels vandaan haalt. Alle spanning die je in 2017 nodig hebt, vind je terug in dit boek.


De appeltaart van hoop
Dit boek heeft mij laten zien dat jeugdboeken niet per se uitsluitend voor kinderen bedoeld zijn. Dit is een boek met een boodschap, die je op meerdere manieren kan intepreteren. Sarah Moore Fitzgerald heeft een prachtig verhaal neergezet.

De afstand tussen jou en mij
Marina Gesnner laat je zien dat je telefoon niet alles is. Bovendien laat ze je wegdromen bij het idee van een eindeloze wandeltocht. Na het lezen van dit boek wil je niets liever dan op avontuur gaan

Daan & Nadia
Voor de romantiek zit je met dit boek wel goed. Het is extra bijzonder dat Esther Walraven dit boek als Nederlandse schrijfster heeft geschreven. Maar weinig Nederlandse young adults zijn zo succesvol als Daan & Nadia.
Wonder
Wonder van R.J. Palicio heeft mij nog steeds niet met rust gelaten. Dit boek was echt bijzonder en zet je aan het denken over vooroordelen. Net zoals De appeltaart van hoop is dit ook een jeugdboek, maar desondanks is het zeker de moeite waard.

Magnus
Als laatste kan Magnus van Arjen Lubach niet in mijn lijstje ontbreken. Ik ben al een poosje fan van Lubach, vanwege zijn televisieshow Zondag met Lubach. Toen ik erachter kwam dat hij ook boeken schreef, kon ik het dan ook niet laten deze te gaan lezen. Vooral Magnus was een mooi verhaal!

Ik wens jullie alle goeds voor het nieuwe jaar.

Liefs,
Nienke

Wat was het mooiste boek dat jij las in 2016?

P.S vanaf volgend jaar verschijnt er iedere week op woensdag een boekrecensie op mijn blog. En in januari verschijnt er iedere zaterdag een portret van een jonge, inspirerende schrijver. Tot dan!

In het kader van 'het proberen van boeken die me te populair zijn' ben ik naast de serie over Harry Potter aan het eerste deel in de reeks Gone boeken begonnen. Ik heb eerder een boek van Michael Grant gelezen en dit sprak me absoluut niet aan. De schrijfstijl liet destijds mijn literaire hartje breken. Ik vond het slordig, vlug en ik miste mooie omschrijvingen. Voor mij was het duidelijk dat het verhaal was geschreven puur om het verhaal te vertellen en daarbij was niet gezocht naar de beste manier om dat verhaal te verwoorden. Daarom was ik niet bepaald verheugd toen ik Gone opensloeg.

Zonder aankondiging blijken alle mensen van vijftien jaar en ouder verdwenen uit de wereld van de 14-jarige Sam. Communicatiemiddelen werken niet meer. In de ontstane chaos nemen Sam en zijn vrienden de leiding, totdat een bende, geleid door de eveneens 14-jarige Caine, de staat gaat besturen en een dictatuur sticht. Sam voelt zich geroepen hem tegen te houden, maar vreest voor het moment dat hij zelf vijftien wordt.

Ik heb er intens lang over gedaan om het boek uit te lezen. Waar ik een boek over Harry Potter binnen een dag uitlas, deed ik hier toch zeker een hele maand over. De verhaalbeschrijving trok me in eerste instatie wel. Hoe zou een wereld met alleen kinderen er uitzien? Wat zouden ze denken, hoe zouden ze verder gaan met leven? Maar al gauw kwam ik erachter dat de manier waarop de personages handelden in mijn ogen verre van realistisch waren. Dat was voor mij de eerste teleurstelling waar ik mee te dealen kreeg.

Naast de hoofdverhaallijn van Sam, bestaan er ook stukken die vanuit diverse andere personages zijn geschreven. Maar dit werd niet vermeld, waardoor ik het in het begin lastig om te bepalen vanuit welk personage ik een stuk las. Daarom dienden deze extra verhaallijnen niet als een goede toevoeging. Het zorgde alleen voor verwarring.

Ook de schrijfstijl was net als in het boek dat ik eerder van dezelfde schrijver had gelezen simpelweg teleurstellend te noemen. Ik ergerde me mateloos aan het feit dat er veel te veel telling werd gebruikt in plaats van showing. Daarbij kwam dat ik de wijze waarop hij het dialoog geschreven heeft ook onduidelijk vond. Ik had soms geen idee welk personage wat zei.

De enige reden dat ik besloot dit boek toch uit te lezen, was de hoop dat het beter zou worden. Ik hoopte dat Michael Grant met een fantastische uitleg voor alles kwam, zodat ik op het eind alsnog kon zeggen dat ik het boek de moeite waard vond. Desalniettemin heeft hij me alleen met vragen laten zitten. Ik ben in ieder geval niet van plan de rest van de serie te gaan lezen.

Kortom, ik vond er niks aan. Maar misschien ben ik niet de beste persoon die er een goed oordeel over kan vellen. Ik ben nooit een groot fan van sciencefiction geweest. Dat heeft het lezen van Gone in ieder geval weer bewezen. Geef mij maar gewoon weer een roman.

Liefs,
Nienke

Lezen jullie graag science-fiction?

Stel je eens voor: jij alleen in de bergen. Met alleen een enorme rugzak bij je. Geen telefoonbereik, totaal afgezonderd. Wandelen is wat je wil. McKenna laat zich niet afschrikken en is vastberaden 3500 km te lopen. Het thema van dit boek zal veel jongeren uit deze tijd aanspreken, zoals het mij ook deed. Mijn mobiel zit bijna vastgeplakt aan mijn hand en is een verlengde van mijn lichaam. Onmisbaar. Maar hoe ziet een wereld zonder dat verlengstuk eruit?

Ik ben enigszins aan de late kant met deze blogpost, want NaNoWriMo is al een ruime week achter de rug. Desalniettemin kan ik jullie mededelen dat ik het heb gehaald! Ik heb 50.000 woorden geschreven en ik vertel jullie graag hoe dat is bevallen.