De appeltaart van hoop van Sara Moore Fitzgerald kwam ik tegen op
de blog van Nicky. Alleen al bij het lezen van de
titel kon ik de zalige geur van appeltaart al in mijn neusvleugels ruiken.
Nicky was onwijs enthousiast over dit vrolijk gekleurde boek, wat mij
nieuwsgierig maakte naar het verhaal.
De veertienjarige Oscar verdwijnt op een dag. Bijna iedereen denkt
dat hij zelfmoord heeft gepleegd en er wordt zelfs een herdenkingsdienst voor
hem georganiseerd. Maar zijn broer Stevie en zijn beste vriendin Meg twijfelen.
Is Oscar wel echt dood? En zou zijn nieuwe buurmeisje Paloma misschien meer
weten?
Omdat De
appeltaart van hoop een
jeugdboek is, had ik mijn verwachtingen op gebied van schrijfstijl al wat
bijgesteld. De meeste jeugdboeken die ik lees hebben een makkelijkere
schrijfstijl, met niet zoveel detailbeschrijvingen. Ik dook dit boek dus ook
met die verwachting in, maar niets bleek minder waar te zijn. De schrijfstijl
was heerlijk en niet te oppervlakkig.
Het verhaal gaat over vriendschappen,
maar er ligt ook een diepere laag achter verscholen. De thuissituatie van Oscar
is namelijk slecht. Voor kinderen (en dan denk ik aan de leeftijd van tien tot
twaalf) lijkt me dit een interessant onderwerp om over te lezen en om eens over
na te denken. Dit boek kan een aanleiding zijn voor een goed gesprek.
Verder vond ik de personages goed uitgewerkt. Ik heb nog nooit
eerder zulke haatgevoelens gevoeld tegenover een personage. Bovendien waren de
situaties waar de hoofdpersonages zich in bevonden goed uitgewerkt, waardoor ik
me makkelijk in de hoofden van de personages kon verplaatsen. Het boek wisselt
verschillende keren van perspectief. Het ene moment zit je in het hoofd van Meg
en het andere moment beleef je alles vanuit Oscars wereld. Dat was voor mij een fijne afwisseling. Anders
zou het verhaal te eentonig zijn.
Al met al heb ik een fijne read achter de rug. Het boek heeft mij ontroerd
en daarom raad ik het jullie ook aan.
Liefs,
Nienke
